M Café, 12:30 pm
Having some coffee with my girlfriend @M Café, enjoying our Saturday. Afterwards we went to the New English bookstore where I bought a Spider-man comic and The Rough Guide to The Rolling Stones. I decided to take a weekend off from work, which turned out to be a good idea.
We zijn alweer bij de letter N van mijn Film A-Z. Dit keer twee nachtmerrie-titels in het rijtje. Verder kwam ik niet zo ver met de N eigenlijk. Voel je vrij om bij de comments je eigen favoriete films te noemen die met een N beginnen. Vergeet niet te vermelden waarom je die flicks zo goed vindt.
The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993)
Prachtige animatie die eigenlijk nooit verveelt, zelfs niet voor iemand als ik, die zelden musicals leuk vindt. De visie van Tim Burton werkt zowel in stop-motion als live-action en weet mij tot nu toe nog steeds te boeien. Al vond ik Alice in Wonderland een stuk minder. Nightmare gaat steevast aan tijdens saaie kerstdagen en is ook een prachtige Halloween-film. En Halloween, daar smul ik van.
A Nightmare on Elm Street (1984-1994)
Ik heb de recente remake nog niet gezien, maar sta daar ook niet voor te trappelen. Waarom moet deze prima filmcyclus van Wes Craven überhaupt hermaakt worden? Ik zie liever de versies uit de jaren tachtig. Freddy Krueger, de man met de nare klauwende handschoen die je in je nachtmerrie vermoordt, is een filmicoon geworden en een paar films uit de reeks zijn erg goed. Mijn favoriet uit de reeks is Wes Craven’s New Nightmare, numero zeven uit 1994, waarin blijkt dat de verhalen rond Krueger zijn verfilmd omdat dit de enige manier is om de boeman te bezweren. Maar nu er al een tijdje geen films meer zijn gemaakt of verhalen over hem zijn verteld, dreigt Krueger dreigt door te dringen in de echte wereld en is een bedreiging voor de acteurs en de crew die de films gemaakt hebben. Omdat veel mensen in deze film zichzelf spelen, lopen werkelijkheid en fictie mooi door elkaar.
North by Northwest (Alfred Hitchcock, 1959)
Noem me ouderwets, maar Hitchcock-films: daar hou ik van. De grootmeester van de cinema dient niet voor niets als schoolvoorbeeld in de studie filmwetenschap. Dit is een van mijn favorieten, al is het alleen maar omdat hij bijna elke maand werd uitgezonden op TNT Classic Movies. Maar vooral om Cary Grant – de George Clooney van het oude Hollywood.
De charmante reclameman Roger O. Thornhill (Grant) wordt tijdens een lunch in het Plaza Hotel van New York per ongeluk aangezien voor geheim agent George Kaplan – een fictief personage dat de geheime dienst heeft bedacht om de ’tegenpartij’ om de tuin te leiden. Thornhill wordt ontvoerd door twee gewapende mannen en meegenomen naar een huis op Long Island, waar hij wordt ondervraagd door een man die zich voorstelt als Lester Townsend (James Mason). Thornhill kan echter de vragen van de man niet beantwoorden en ontkent George Kaplan te zijn. Logisch, want zoals gezegd bestaat die Kaplan helemaal niet. De rest van de film is een vermakelijke achtervolging, inclusief de iconografische scène waarin Grant achterna gezeten wordt door een vliegtuigje, eindigend in de klassieke scène bij Mount Rushmore.
Het thema van ’the wrong man’, de man die onterecht van iets wordt beschuldigd, is typisch Hitchcock. Evenals de speelse manier waarop hij met intriges omgaat. Natuurlijk is er ook een MacGuffin, een object waar iedereen in de film achteraan zit, maar eigenlijk van alles kan zijn en geen andere functie heeft dan het voortzetten van het verhaal. In North by Northwest is dit de microfilm.
De volgende aflevering van mijn film A-Z is over twee weken, dus op vrijdag 30 juli.
Hilversum, 4:00 pm
A colleague of mine drew this portrait of me this week. It doesn’t really look like me though, except for my haircut maybe. If I were she, I would not give up my day job to pursue a career in art. 🙂
Oud-West, 5:30 pm
Broken flowers in the trash. Made me feel a bit sad.
In 1971 ontvluchtten The Rolling Stones Engeland omdat ze een te hoge belastingaanslag moesten betalen. Ze settelden zich in Frankrijk. Tot chagrijn van Charlie Watts die geen woord Frans sprak. In ballingschap namen ze het album Exhile on Main Street op. Dit album kreeg recent een opgefriste re-release op cd en vinyl. Een schijfje op de 2-cd bevat 10 bonustracks waar oorspronkelijk geen plaats voor was op het dubbelalbum.
Ik heb de cd een paar dagen in huis en ben er zeer in mijn nopjes mee. Mooie, soulvolle tracks, wat bluesachtige nummers, country en een vleugje pop. Een eclectische, maar bovenal sfeervolle plaat. Dit komt mede door het verhaal erachter, wat het geheel een extra romantisch tintje geeft. Romantisch in de zin van Rock-‘n-roll welteverstaan.
Een tijdje geleden zag ik bovenstaande documentaire over hoe dit album tot stand kwam. De Stones voerden hele jamsessies in de kelder van het huis van Richards, een luxe villa met de naam Nellcôte, in Villefranche-sur-Mer, in de buurt van Nice. Daar de kelder uit allemaal kleine ruimtes bestond, stonden de bandleden vaak apart van elkaar te spelen. Net als in een echte studio, maar met dit grote verschil dat de ruimte wat betreft akoestiek te wensen over liet. De nummers werden met mobiele studiowagen opgenomen. Later werden ze af gemixt in een geluidsstudio in Los Angeles.
Opnames vonden vooral ’s nachts plaats, maar lang niet alle Stones waren altijd aanwezig. Zelfs Richards, die dus alleen de trap af hoefde te lopen, was geregeld afwezig door zijn zware heroïnegebruik.
Inspirerend
De documentaire toont boeiende beelden van de Stones in actie. Ik hou erg van dat soort documentaires waarin je kunt zien hoe een creatief werk tot stand komt. De serie Classic Albums heb ik indertijd ook met veel plezier gekeken. Boeken waarin opnamesessie minutieus worden beschreven verslind ik met plezier. Sommige schrijvers weten de gebeurtenissen namelijk zo goed op papier te zetten dat je een duidelijk beeld krijgt van wat zich in de studio heeft afgespeeld. Dat doet de documentaire over Exhile on Main Street ook. Dit soort verhalen inspireren mij weer om zelf dingen te gaan maken.
Als je naar de plaat luistert met de beelden in je achterhoofd, hoor je des te meer de typische akoestiek van de kelderruimte. Je krijgt een impressie van de lange, hete nachten waarin met moeite en passie de tracks aan de analoge tape werden toevertrouwd. Kunst in wording. Kunst gemaakt in ballingschap. Prachtig.
Hieronder een fragment van Nova waarin Mick Jagger nadere uitleg over het album geeft:
Op de wikipagina is meer te lezen over de boeiende ontstaansgeschiedenis van dit album.
Amsterdam, 8:35 am
Before getting in to the tram I looked up at a beautiful sky, something I do not do often enough. The sky is like an ever-changing canvas, displaying a different painting every moment. Half a day later, it looked the opposite of this picture, when dark rain clouds poured down their contents upon the city.
Between Amsterdam and Hilversum, 9:10 am
Sometimes I think that it would be great if you can be the only one in a train compartment. No talking or phoning people. No iPods with bad gangsta rappers spoiling the silence. Just me reading a comic or book. Of course that’s just a fantasy. Although in this photo it seems as if the compartment is empty, there are other travellers with me, they are just out of frame. It was still a pleasant trip to work, though.
De Nieuw-Zeelandse illustrator en designer Toby Morris hield een jaar lang een prentendagboek bij over zijn belevenissen en observaties van Amsterdam. Zaterdag 10 juli werd Alledaags gepresenteerd in The American Book Center op het Spui.
Alledaags bevat tekeningen van typische Amsterdamse taferelen, zoals een rolschaatser in g-string op het Rembrandtplein, de gaypride en junks die gestolen fietsen aanbieden, afgewisseld met persoonlijke belevenissen. ‘Ik heb geprobeerd een balans te vinden tussen mijn observaties over Amsterdam en elementen uit mijn privé-leven,’ zegt Morris. ‘Er is nu een wisselwerking tussen beide elementen. De algemenere observaties zijn boeiender omdat je weet wat er in mijn leven speelt, wie ik ben en hoe ik tegen dingen aankijk. Uit de meeste reacties blijkt dat ervaringen relatief universeel zijn. Expats vertellen me dat ze Alledaags zó naar hun familie kunnen sturen omdat hun leven hier overeenkomt met het mijne. Ik hoop dat Nederlanders de scènes herkennen en erom kunnen lachen.’
Morris, die artdirector is bij een reclamebureau, publiceerde de tekeningen eerst op zijn blog xtotl.com en gaf deze later uit in eigen beheer. Op dit moment is Alledaags alleen in locale boekwinkels en online verkrijgbaar. ‘Ik zou wensen dat ik er meer tijd voor had, het promoten van een boek is een fulltime baan.’
Morris begon met het tekenen van zijn ervaringen toen hij in 2008 samen met zijn vriendin door Zuidoost-Azië reisde: ‘Sonya slaapt altijd langer dan ik. Op een gegeven moment heb ik een schetsboek gekocht en ben ik ’s ochtends gaan tekenen tot ze wakker werd. Gewoon om mijn indrukken vast te leggen.’
Net echt
Twee jaar geleden verhuisde het stel naar Amsterdam. Europa heeft Morris altijd geïntrigeerd, dankzij de films die hij zag en de boeken en strips die hij las. ‘Kuifje was van grote invloed toen ik opgroeide. Ik ben altijd een grote fan geweest van de Klare Lijn-stijl van Hergé.’ Amsterdam voelde meteen als bekend terrein: ‘Alsof ik in een boek of een film terechtkwam. Amsterdam leek een filmset. De grachten, de krakkemikkige huisjes en de mensen op de fiets. Dat soort dingen. Het is zo’n prachtige stad, in elke straat die je binnenloopt zie je iets moois.’
Begin 2009 begon hij met Alledaags, als tekenoefening maar ook om zijn ervaringen en de stad beter te begrijpen. Iedere ochtend voor het werk tekende hij in een Moleskine boekje, het eerste wat in hem van de vorige dag inviel. Soms gebruikt Morris referentiefoto’s, maar meestal tekent hij vanuit zijn geheugen. ‘Dat heeft iets heel gaafs,’ vindt Morris. ‘Als ik soms naar foto’s kijk van dingen die ik uit herinnering heb getekend, dan blijkt de tekening vaak anders dan de werkelijkheid. Maar met de tekening vang je op een natuurlijke wijze de elementen die echt indruk hebben gemaakt. Je laat onnodige details weg, je geeft de essentie van iets weer.’
Dit was ook de belangrijkste tip die Theo van den Boogaard aan Morris gaf, toen Morris het atelier van de stripmaker bezocht. ‘Van den Boogaard is heel kritisch. Hij had tien tekeningen uitgekozen en vertelde wat hij er slecht aan vond. Hij gaf me een paar goede tips over compositie en lijnwerk.’ Uiteraard tekende de Nieuw-Zeelander deze gebeurtenis ook op in Alledaags.
Bot en direct
Gevraagd naar de essentie van hoe hij de Nederlanders ziet, denkt Morris lang na, om vervolgens te melden dat hij Hollanders erg direct vindt. ‘Ze zeggen wat ze denken en zijn wat bot. In Nieuw-Zeeland zijn ze soms te beleefd en houden hun mening voor zich, maar mijn Nederlandse vrienden schromen niet om persoonlijke vragen te stellen. Zwarte Piet zou bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland aanstootgevend gevonden worden, daar liggen raciale onderwerpen nog erg gevoelig.’ In Alledaags refereert Morris ook naar de botte service van het Amsterdamse horecapersoneel: ‘We moeten altijd lachen om de klantenservice in Nederland.’
Het boek is opgedragen aan Guy Champney, een vriend en collega van Morris die vorig jaar aan plotseling overleed en ook werkte aan een boek over Amsterdam. Hij was 32 en duikt een paar keer op in Alledaags. De opbrengst gaat in zijn nagedachtenis naar liefdadigheid. Het nieuwe project van Morris heet 200 people I used to Know, waarin hij portretten maakt van mensen die hij heeft leren kennen: van vrienden, collega’s tot oud-klasgenoten.
Dit artikel stond maandag in Het Parool.
Café Nel, 1:30 pm
Yesterday, after a visit to the Concerto record store, I enjoyed some quality time on a terrace with a Caffè latte, or a ‘Koffie verkeerd’, as I still like to call them. I love the taste of coffee. And not only use the beverage to wake up in the morning. Although I most of the time need some kind of caffeine shot to get a jump-start. I am a big fan of Koffie verkeerd, cappuccino’s and regular cups of Joe.
Vandaag was een fijne lazy sunday. Laat wakker worden, kopje koffie en een bezoekje aan Concerto.
Dat is toch wel een van mijn favoriete platenzaken in Nederland, Concerto in de Utrechtse straat. Een van de laatste onafhankelijke muziekverstrekkers met een ruime collectie cd’s, curieuze albums, muziekboeken en films. Tegenwoordig verkopen ze er ook (een bescheiden collectie) strips én de Zone 5300. En goede strips ook trouwens. Met nadruk op de grote namen uit de alternatieve comicsscene zoals Robert Crumb en Daniel Clowes, maar ook Europese klassiekers als Kluifje en Sigmund.
Een goede zaak, dat je in zo’n winkel als Concerto ook strips kunt kopen. Een deel van het publiek dat gaat voor goede muziek, zou best ook interesse kunnen hebben in interessante beeldverhalen. Het valt allemaal onder de noemer populaire cultuur en past dus prima onder het dak van een platenzaak.
Concerto geeft trouwens zelf ook een muziekblad uit: Mania. Met daarin nieuws en recensies van nieuwe releases en interviews. Natuurlijk is Mania ook bedoeld om het product onder de aandacht van de consument te brengen, maar desondanks vind ik de interviews en recensies informatief. De korte stukken lazen in ieder geval lekker weg toen ik na mijn bezoekje, in de schaduw op een terrasje, van een koffie verkeerd aan het genieten was.
De gekochte strip Pussey van Daniel Clowes – een cynische parodie op de Amerikaanse stripwereld – bewaarde ik voor thuis. Lekker leesvoer bij Exhile on Main Street, de Stones-cd die eigenlijk de reden was voor mijn bezoek aan de Utrechtse straat.
Vijzelstraat, 2:30 pm
Everywhere you look today, you see guys, girls, kids and dogs dressed in orange. It’s like an army of orange zombies taking over the world. Crazy stuff. In the seconds I tried to take picture of this building, heavily damaged by the construction of the North-South subway line, another orange zombie popped up. I will not be watching the world cup match tonight, since I do not give a rat’s ass about soccer. I think I’ll check out the local cinema. I’ll probably won’t have to reserve my seat. 🙂
Athenaeum Nieuwscentrum, Spui 7:15 pm
This week the display window of the Athenaum newscenter at the Spui is dressed up with artwork by Fred de Heij. He is a Dutch comic book artist and painter who’s one of the driving forces behind the magazine Pulpman. In the next issue of this magazine, number 8, there’s going to be a short comic story drawn by De Heij en written by yours truly.