Een grote meerwaarde van het weblog is dat lezers kunnen reageren op de blogposts. Nu heeft mijn site een vast groepje lezers die geregeld reageren. Dat vind ik erg leuk en de reacties worden dan ook zeer gewaardeerd.
Vooral omdat het vaak om inhoudelijke reacties gaat. Die voegen immers echt iets toe aan de content van de site. Lezers haken in op de gedeponeerde stelling of voegen vanuit een onverwachte hoek iets toe. Een goed voorbeeld hiervan is mijn Film A-Z waarbij mensen zelf hun favoriete filmtitels opnoemen.
De discussie over mijn recensie van De gelukkige huisvrouw maakte in dat opzicht een interessant ontwikkeling door. Van een compliment over de tekst zelf (altijd goed natuurlijk), ging deze over naar het imago van Heleen van Royen om (vooralsnog) te eindigen bij een scène uit de film en het boek, waarin een zware bevalling beschreven wordt. Elsbeth reageerde met een interessante persoonlijke anekdote op deze scène. Een mooi voorbeeld van lezersparticipatie.
Prachtig vind ik dat.
Een blog wordt daardoor een levendige dialoog tussen blogger, lezers en andere bloggers. Een plek voor persoonlijke verhalen, bijzondere invalshoeken en onderhoudende gesprekken. Dat is voor mij bloggen in optima forma.
Kortom: bezoekers en lezers bedankt voor jullie participatie.
20 reacties op “Bloggen in optima forma”
Leuk dat je de bezoekers en lezers eens speciaal bedankt voor hun participatie. Zelf begon ik ongeveer een week geleden weer met bloggen. Geïnspireerd door de vele vaak boeiende blogs waar ik via mijn twitternetwerk mee in aanraking kom.
elke dag
Ik probeer daarbij zelfs consequent elke dag te bloggen. Indachtig de uitspraken van Seth Godin waar Erwin Blom in zijn weblogbericht ‘Regelmaat, discipline, doorzettings-vermogen’ aan refereert. Iedereen zou volgens Godin een blog moeten hebben en dagelijks een bericht moeten schrijven. Zelfs als niemand de stukken leest.
gedrevenheid
Misschien heeft Godin gelijk dat je zelfs berichten moet posten als ze niet gelezen worden. Een goede schrijver schijnt ook immers vanuit de gedrevenheid te schrijven. En niet zo zeer omdat hij of zij roem en rijkdom wil verwerven.
reactie
Toch ben ik erg blij met mijn eerste reactie vandaag. Schrijven voor jezelf is leuk. Merken dat het bij een ander iets losmaakt is leuker.
Leuk dat je weer bent gaan bloggen. De spreekwoordelijke bloginkt kruipt waar ’t niet gaan kan 🙂
Ik had mezelf voorgenomen om op dit nieuwe blog minstens 2 keer per week te bloggen, maar er gebeurt zoveel en er zijn zoveel stukken die mijn vingers uitvloeien, dat het een bijna dagelijkse bezigheid is geworden.
Toch vind ik het hebben van lezers wel een belangrijke voorwaarde. Ik geloof wel in het credo dat je dingen van je af kunt schrijven, waarbij een publiek dus geen noodzakelijkheid is omdat schrijven therapeutisch werkt, maar mijn blog is toch meer een site over media en cultuur, met recensies, nieuwsstukken en observaties. Die schrijf ik toch vooral met een publiek in gedachten.
Ben het daarom met je eens dat schrijven en gelezen worden leuker is dan alleen schrijven.
P.S. Mijn vriendin gaat één dezer dagen naar De Gelukkige Huisvrouw. Toen ik jouw blogrecensie over deze film zag heb ik ‘m via Google Reader per mail naar haar doorgestuurd. Je blog heeft op die manier ook nog een doorleeseffect. 🙂
Ben benieuwd wat je vriendin van de film vindt. De reacties op dit blog waren over het algemeen afwijzend, wat alles te maken heeft met de reputatie van La Rooyen -een begrijpelijke reactie.
En dan hoor je soms dat weblogs verleden tijd zijn… No way, hè! 🙂
Het bericht van het overlijden van weblogs was schromelijk overdreven. Twitter vervangt bloggen niet, volgens mij. Bij mij in ieder geval niet en ook niet bij de mensen die ik volg. Het blog blijft nog wel een tijdje. Gelukkig maar. 🙂
Wat ik niet zo goed begrijp is het verband wat in de media doorlopend wordt gelegd tussen twitter en bloggen. Mijn twitter-gebruik is drieeledig: ten eerste is het één grote babbelbox zonder hormonale bijwerkingen, ten tweede is het een bron van informatie (linkjes naar nieuws en weblogs) en ten derde een manier om je blog onder de aandacht van je volgers te brengen. De stelling dat het één (twitter) ten koste gaat van het ander (blog) is volslagen onzin, als je het goed doet versterkt het elkaar juist.
Ik ben het met je eens. Voor sommige mensen is het kennelijk genoeg om in 140 tekens te bloggen. Dan zijn ze het ook kwijt. Ik geen de voorkeur aan de nuance van een volledige blogpost, al geniet ik net als jij van Twitter om dezelfde functies die je hebt beschreven.
Het is altijd goed om bevestigd te zien dat de dialoog nog steeds op gang gebracht kan worden op weblogs, fora, enz. Een mooie presentatie, een open beandering van een onderwerp EN aandacht voor de mensen die reageren. Bemoedigend!
Thanx, Edwin. Ik hoop dat je nieuwe webstek je inmiddels bevalt.
Dank voor je mooie woorden Michael. Bloggen is voor mij het nieuwe leren. Leren zonder regels. Leren vanuit plezier en delen, verschillen en gelijkwaardigheid, eigen verantwoordelijkheid en authenticiteit, inspiratie en creativiteit. En niet te vergeten: spelen. Bloggen is zoals leren altijd bedoeld is geweest voordat iemand bedacht dat het in een klaslokaal moest en onder leiding van een leraar.
Het blogcanvas als oneindig en creatief schoolbord. Dat is een intrigerende gedachte. Grappig hoe je je helemaal kunt storten op iets dat je interesseert en op die manier spelender wijs wijzer wordt terwijl in instituten gericht op kennisvergaring juist het feit dat het om geinstitutionaliseerde leervormen gaat het leerproces een stuk moeilijker kan verlopen.
Communicatie tussen mensen is altijd en overal interessant en dus ook op weblogs inderdaad. Ik schrijf niet voor de reacties, maar vind het wel fijn regelmatif reacties te krijgen. Overigens verbaas ik me er soms wel over dat stukjes waar ik mijn hart en ziel in leg amper reacties oproepen en dan een algemeen stukje over iets onbenulligs heel veel.
Daar hadden Jooper en ik het laatst ook nog met elkaar over. Daar is soms geen peil op te trekken. Sommige stukjes vliegen uit je vingers en staan zonder moeite online en die leveren veel reacties op omdat ze kennelijk herkenbaar zijn voor mensen. Andere stukjes, daar zwoeg je hard op, en daar reageerd (bijna) niemand op. Het mysterie van bloggen 🙂
wat een leuk blogje 🙂 ik had eerst altijd een enorme hekel aan het woord bloggen. Ik was dit weekend op een verjaardag en toen zei iemand over mij: zij blogt! en ik: nou… nee…euh… ik schrijf. Maarja, op een website. dus dan ist bloggen :). Weet je wat ik merk? dat er veel meer mannelijke dan vrouwelijke bloggers zijn en ook meer mannen die reageren ipv vrouwen. Ik kan wel een blog gaan schrijven over mascara (was ik serieus van plan…) maar vrees 0 reacties. Geen idee hoe dat kan. Bloggen is idd leuk als de menschen een beetje meedoen en er discussies losbarsten. En ook als er mensen reageren die ik niet ken.
Ik heb bloggen nooit als een vies woord ervaren, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou naar buiten toe als minder klinkt dan schrijven. Schrijven, dat doe je voor papier, voor boeken of tijdschriften. Bloggen doe je op het web, waar je content aanlevert. Zo zien veel mensen het nog.
Grappig trouwens, die observatie over mannen en vrouwen. Ik ga er eens op letten. En ik ben ervan overtuigd dat jij in staat bent zelfs een interessant stuk over zoiets banaals als mascara te bloggen.
ik kan ook de andere kant goed begrijpen, zoals Seth Godin het doet. gewoon de comments uitzetten. een mening hebben is dan prima, maar blog of tweet er zelf maar over, dat idee. overweeg ik zelf ook weleens. nooit gedaan echter. hoewel? na jouw stukje zit ik er weer overna te denken…. 🙂
Daar heb ik in het verleden ook wel mee geexperimenteerd, het uitzetten van comments. Toch vind ik eigenlijk dat comments bij het bloggen hoort. Wat overigens niet wil zeggen dat zodra er op een GeenStijl manier gereaguurd gaat worden de delete knop altijd werkt natuurlijk.
eigenlijk is de trackback de meest blogminded methode om te reageren als ik erover nadenk.
uitzetten van comments op een blog? zou ik niet doen. …