Categorieën
Mike's notities

Grafstemming: Das

Het was
de dood
die hem
de das
omdeed.

Hij was koud.

Categorieën
Media

Foto: Ellen ten Damme in volle overgave

Onderstaande foto van Ellen ten Damme zag ik op GeenStijl.nl. Ten Damme gaat op deze foto van Perry Hermans helemaal op in haar act tijdens het bevrijdingsfestival in Roermond. Ik vind het daarom een mooie foto.

Jammer dat GeenStijl er weer een semi-guitige tekst onder moest zetten. Maar goed, daarmee doen ze de naam van hun blog wel eer aan. Het is natuurlijk ook wel heel ingewikkeld om je een beetje te verdiepen in performance kunst en veel leuker om wat je niet begrijpt belachelijk te maken.

Op de foto heeft Ten Damme heeft verschillende kleine sensoren op haar lijf geplakt. Wanneer ze deze aangeraakt is er een stukje voorgeprogrammeerde tekst van haar te horen. Op die manier klikt ze zinnen bij elkaar als een moderne versie van William Burroughs. De act is onderdeel van de theatershow Durf Jij?, waarin Ellen ten Damme zongteksten van Ilja Pfeijffer ten gehore brengt. Ik sprak haar en Pfeijffer hier een tijd geleden over.

Zie hier de video van dit gesprek.

Categorieën
Mike's notities

Stilte voor de vorm

Ik kwam gisteravond bij thuiskomst de buurvrouw, haar partner en zoontje voor de deur tegen. Het jochie had een grijze hoed op zijn hoofd; de anderen waren ook netjes aangekleed. ‘Ja,’ zei de buurvrouw, ‘we gaan naar de dodenherdenking.’ Ik was reeds vergeten dat het vier mei was en kon nog net een enthousiast ‘veel plezier’ inslikken. Wat moet je daarop zeggen? Zwijgen is soms beter.

Categorieën
Mike's notities

Vijf dagen in flashback

Het was een opmerkenswaardige week, met vage projecties, een literaire ‘ontdekking’, goede maaltijden en dansende schijnsims.
Maandag zat ik in de bioscoopzaal van Warner Bros waar ik de film X-Men Origins: Wolverine zag. Stiekem had ik best naar dit soloavontuur van Wolverine uitgekeken, want van alle X-Men is Logan mij het dierbaarst. Ik mag die opvliegende en getormenteerde rauwdouwer wel en heb dan ook erg genoten van Hugh Jackmans vertolking in de X-Men films. Jackman ging in de afgelopen weken de wereld over om de film, die hij ook produceerde, te promoten. Zijn lotgevallen waren te volgen op twitter. Ongetwijfeld begon de Australische acteur een account op dit hippe netwerk om de film extra onder de aandacht te brengen.Vage film
Maar wat een teleurstelling trof mij in de zaal van Warner. Geen diepgaand relaas over het verleden van Wolverine, maar een haastig en oppervlakkig verhaal dat schetsmatig de geschiedenis van deze X-Man aanstipte. Daarbij was de projectie tijdens de persvoorstelling meermalen onscherp. Dat mag de mening van een recensent natuurlijk niet vertekenen, maar het leidde wel af. Opvallend ook hoe de vertaler niet de moeite had genomen om zich in het bronmateriaal te verdiepen. Zo werd steevast het woordje ‘bub’, wat Logan altijd gebruikt in de strips, vertaald met ‘Bob’. Ook jammer dat Jackman niet zijn pruikje op had. De manen die het gelaat van Logan zo kenmerken zijn vervangen voor een nonchalante coupe. Het is betreurenswaardig dat de film zo kon mislukken ondanks alle goede bedoelingen van mensen als Jackman – dat hij het goed kan vinden met het personage mag na vier films duidelijk zijn. Ik koester een stille hoop dat hij zich met een volgende en boeiende aflevering revancheert.
Dinsdagochtend stond ik op met een zwaar gemoed: er moest nog een recensie over Wolverine aan het web worden toevertrouwd. De ochtend ging dan ook op aan het woordelijk uitdrukken van mijn particuliere mening. Eenmaal aan het schrijven, kwamen de woorden als vanzelf.
In de avond kreeg ik alvast een voorschot op mijn verjaardag, toen mijn ouders in Amsterdam waren en we met z’n vieren een naburig restaurant bezochten om bij te praten, te klinken en van een niet zo’n eenvoudige doch voedzame maaltijd te genieten.De houdgreep
Woensdag deed ik een interessante ontdekking in de boekenkast van L. Daarin stond een boek half uit de rij, alsof hij me stond op te wachten. Een zwoel kijkende jonge vrouw op het omslag maakte mij nieuwsgierig. De houdgreep van Joost Zwagerman, waar de auteur in 1986 mee debuteerde, gaat over Adriënne en Ingmar die samen hun eerste liefde beleven. Fijn dat Zwagerman ons daar ooit deelgenoot van maakte en deze liefde beschreef zoals alleen hij dat kan. Mooi verwoord, inleefbaar en levendig.Wat heerlijk om na zo’n lange tijd weer eens de zinnen te verzetten met een goed literair werk; om te proeven van de Nederlandse taal waarin de geestesbeelden van een ander op vakkundige wijze worden uitgedrukt.Prinsheerlijk
In de avond maakte Amsterdam zich op voor Koninginnedag. De stad gonsde van verwachting. Donderdag begon met de geur van versgebakken appeltaart die mijn neusgaten streelde. Ik kreeg niet veel mee van de dag van Bea, en bracht mijn verjaardag deels door op het balkon, las wat strips en dommelde halverwege de dag weg in een oppervlakkige, surrealistische ervaring en werd pas weer wakker bij het nieuws dat er een aanslag op het Koningshuis was gepoogd. Een nare gebeurtenis die mooi in woorden werd gevat door Nico Dijkshoorn:
(Wat kan ik daar nog over zeggen, wat al niet uitentreuren is gedaan? Treurige gebeurtenis die door de media in overdosis is herhaald. Telkens maar weer dezelfde beelden, alsof dat het begrip voor wat we zien vergroot. Alsof dat iets verandert aan wat er gebeurd is. Volgende week weer een nieuwe ramp en gaan we weer door met de dagelijkse beslommeringen.)
Die avond at ik samen met L in een restaurant waar tot mijn genoegen oude hits van Prince werden gedraaid. Het was een verfrissende herinnering aan oud plezier; ik verbaasde mezelf dat ik nog zoveel songteksten kon herinneren en betreurde het feit dat de vlam van deze geniale muzikant al jaren op een laag pitje brandde.Vrijdagmiddag balanceerde ik onwennig op een wippende stoel op het terras van De Molengang, waar de mannelijke bediening traag en allesbehalve klantvriendelijk was en waar ik samen met de Schone Schrijfster over het schrijven van fictie converseerde tot het tijd was om nog even Lambiek in de Kerkstraat te bezoeken, te bedrinken en te bedanken voor de gastvrijheid.Funky in het Frans
Vrijdagavond was ik met L en Jeroen in De Nieuwe Anita om de Jet Set Party bij te wonen en ons te verbazen over de funky Franse deuntjes van DJ Natasha en de uit Frankrijk ingevlogen deejay/remixer Minimatic. Terwijl Jeroen zijn toekomst in Tarottaal kreeg uitgelegd, keken L en ik naar de dansende jongens en meisjes op het feest. Anachronistische bewegingen, swingende heupen die niet zouden misstaan in een tienerfilm uit de jaren zestig. Hier en daar een houterige kantoorclerk die zijn best deed te mengen met de menigte. Van boven gezien deden deze ritmisch voortbewegende lijven me nog het meeste denken aan die van geautomatiseerd bewegende Sims.
Doch, dat de dames en heren hun dagelijkse zorgen even wegswingden op eigenaardige Franse muziek leek mij een toepasselijke daad aan het einde van deze markante week en een prachtig begin van de nieuwe maand.

Categorieën
Video

Video: Van LA naar NY in vier minuten

Crosscountry rijden van Los Angeles naar New York. Het lijkt me een fantastische reis. Nu ben ik al eens heen en weer gevlogen, maar met vier banden op het asfalt door het Amerikaanse landschap spreekt tot de verbeelding.Deze timelapse video laat zien hoe zo’n reis eruit zou kunnen zien. Aan de ene kant leuk dat ze de volledige vier minuten dat de video duurt hetzelfde camerastandpunt hebben gebruikt. Maar hoe veel interessanter was de video geweest als ze de camera achter het voorruit hadden gemonteerd. Dan had je veel meer van de states kunnen zien dan nu:Bron: YouTube, DigitalMaxz.En als je dan eindelijk op de eindbestemming bent aangekomen, zie je wellicht dit: (Hippe pornomuziek even negeren.)

Bron: YouTube, Lostnono.