Categorieën
Striprecensie Strips

De bètacanon van Fokke & Sukke: Ook leuk voor niet-bèta’s

Fokke en Sukke duiken in de bètacanon en weten de begrippen een humoristische draai te geven. Zoals we van ze gewend zijn met veel seks- en studentengrappen.In de bètacanon komen vijftig kernbegrippen uit de natuurwetenschappen aan de orde. Van het getal nul tot ecologie, van evolutie tot plastics en zelfs begrippen als klimaat en fout. Een commissie van acht hoogleraren, voorgezeten door Spinozaprijswinnaar Robbert Dijkgraaf, heeft de canon samengesteld. John Reid, Bastiaan Geleijnse en Jean-Marc van Tol – het team stripmakers achter Fokke en Sukke – hebben de standaardformule van de twee cartoon kanaries gebruikt om de kernbegrippen te verbeelden. En dat werkt aardig.Periodiek systeem
Tijdens de lessen natuurkunde op de middelbare school zat mijn aandacht vooral bij zaken die met biologie te maken hadden. Veel heb ik er dus niet van op gestoken, en uiteindelijk ook geen bètarichting gekozen. Zo te bezien aan De bètacanon van Fokke & Sukke hebben de twee kanaries veel gemeen met middelbare scholieren. Wanneer ze aan een bar een chagrijnige meid tegenkomen, heeft ze volgens hen last van haar periodieke systeem. In sommige gevallen weten Reid, Geleijnse en Van Tol op gevatte wijze de hedendaagse populistische politici te verbinden met een begrip als plaattektoniek:Andere cartoons blijven dichterbij het kernbegrip:Sommige cartoons raken nog maar net de grens van het wetenschappelijke begrip dat ze moeten verbeelden. Zoals deze:Uiteindelijk zijn het toch vooral studentengrappen die de boventoon in dit boekje voeren. Gelukkig maar, want dat betekent dat het begrijpen van de grappen niet afhankelijk is van enige kennis van de kernbegrippen. Het studentenleven snapt immers iedereen. Uiteindelijk is het toch vooral een melig Fokke en Sukke album. Je houdt ervan of niet. Educatief
Voor leken, waaronder ik, is een boekje als dit slechts een speelse introductie tot de begrippen uit de bètacanon. Het album moet interesse opwekken voor het echte werk. Geïnteresseerden kunnen verdieping en vooral uitleg van de begrippen vinden in boekvorm (De betacanon. Wat iedereen moet weten van de natuurwetenschappen. Uitg. Meulenhoff/de Volkskrant, ISBN 9789029080552). Echte bèta’s in spé gebruiken natuurlijk internet voor hun research: http://extra.volkskrant.nl/betacanon/. Op de site FokSuk.nl is de canon gratis te downloaden voor educatieve doeleinden. Ik denk dat deze cartoons de lessen natuurkunde wel kunnen opvrolijken en de aandacht zullen trekken. Eventjes geen biologie…
Deze recensie verscheen natuurlijk ook op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Fotoblog

Foto: Het Huis Verloren

Op bovenstaande foto staat, als ware het een ondoordringbare vesting, Het Huis Verloren. Ik nam de foto op een koude avond tijdens het terloops passeren. Het Huis Verloren staat in het centrum van de stad tussen allerlei historische panden die veelal mooier zijn. Het staat er al sinds 1430, toen Philips de Goede het liet bouwen. Tegenwoordig biedt Het Huis Verloren onderdak aan allerlei culturele activiteiten, zoals concerten, cabaretvoorstellingen en high tea’s. Ik ben er slechts een paar keer binnengeweest. Een keer voor een feestje en een keer om appeltaart te eten met een toenmalig vriendinnetje. Gewenning
Ik loop er geregeld langs, op weg naar de kroeg. Maar net als zoveel historische panden in mijn omgeving, loop ik er dagelijks aan voorbij zonder er aandacht aan te schenken. Het decor waarin we leven wordt op den duur gewoon. Hoe bijzonder het ontwerp ook kan zijn, je went eraan. Gewenning kan gevaarlijk zijn, als het bijzondere gewoon wordt. Als je je geliefde als vanzelfsprekend gaat beschouwen bijvoorbeeld. Of vriendschap, een goede gezondheid of een fijne woning. Alles vergt onderhoud.
Als nieuw
Zo nu en dan loop ik door een straat waar al duizenden voetstappen van me liggen en valt mijn oog opeens op een pand, of een detail van een gebouw, dat ik niet eerder zag. Het is alsof ik de dingen voor het eerst zie. Een hernieuwde kennismaking met een oud gegeven.
Het avontuur ligt om de hoek.

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 2: Panache in Breda

Collega-journalist Gerard en ik besloten na een slechte restaurantervaring om verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. De rubriek Kuttent.nl was geboren. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar.René van Densen, bedenker en moderator van Kutbinnenlanders.nl had recent een gastronomische kut-ervaring en wilde deze graag delen met de rest van bloglezend Nederland. Aflevering 2 van de reeks Kuttent.nl was een feit. Lees en huiver. Deze tekst is niet geschikt voor gevoelige lezertjes. Als vegetariër die plots zin heeft gekregen in friet en een snelle hartige hap erbij kun je meestal niet heel veel kanten op, afhankelijk van de grootte van de stad waar je je in bevindt. In de middelgrote- tot kleine steden is het behelpen met een kaassoufflé en misschien per ongeluk een verdwaalde extra optie in een vergeten snackbar in of andere uithoek. Als zodanig ben ik dan ook redelijk wat gewend qua uithoek-snackbars. Als zo’n zaak een smoezelig voorkomen heeft en een interesse-prikkelende naam ben ik al snel bereid naar binnen te stappen. Wat ik echter in Breda bij ‘Panache’ aantrof, heb ik nog nooit meegemaakt.Achterbuurtbewoners
Met een verdwaalde tafel-met-kruk aan de wand is de voornaamste eet- en zitplaats in dit smalle tentje pal aan de bestel ‘bar’. Bij binnenkomst keken verlopen achterbuurtbewoners – een term die ik niet licht gebruik – compleet met groezelige kleding en gouden kettingen, lauwtjes op en een licht sjacherijnig kaal personeelslid nam uitgebreid de tijd voordat hij kwam vragen wat ik zoal moest. Ik had vooral het snackbarretje een kans gegund wegens de vermelding ‘groentekroket’ op hun kaart, dus bovenop een portie friet speciaal bestelde ik dat.
De bediening duurde lang en mijn ‘kok’ liep erg geïrriteerd rond dus dwaalden mijn ogen maar wat rond. Drie deuren met grote, opvallende opschriften trokken de aandacht: ‘privé’, ’toiletten’ en, ik kon het even niet geloven maar echt waar, ‘danger’. Hoewel ik in een licht avontuurlijke bui was, merkte ik dat mijn lichaam de toiletruimte wou verkennen dus liet ik deze laatste mysterieuze deur ongemoeid. Het zou duidelijk toch wel eventjes duren voordat ik mijn ‘snelle’ hap tot mij kon nemen, dus was een sanitaire stop een prima optie, dunkte me.De grote boodschap
Interieur van het toilet: uiterlijk redelijk schoon voor een snackbar. Na een korte zit-sessie merkte ik echter plotseling op dat er nergens een toiletrol te bekennen was. Geen hand-afveeg servetten, niks, nada. Gezien de Grote Boodschap die zojuist onder mij het diepe in geplonsd was, baarde dit mij licht zorgen. Doorspoelen van eerder genoemde boodschap bleek ook onmogelijk aangezien het water de waterdruk van een druppelkatheder bleek te hebben.
Voorzichtig, met de onderbroek zo los mogelijk in mijn broek om textielmatige afveegresultaten te voorkomen, liep ik het toilet weer uit om aan de norse kale man te vragen waarom er geen toiletpapier aanwezig was. Een bozig verhaal werd mijn deel: “Ja, als ik dat daar hang kan ik iedere avond om de drie kwartier met mijn hele arm in die plee gaan zitten wroeten,” (Smakelijk) “we krijgen hier enkel van dat stappubliek hè en dat komt hier dan eigenlijk allenig om te kotsen en weetikwat.” Ondanks enkele rechtstreekse verzoeken aan de man of ik anders toch even een paar velletjes mocht om nog even terug in het toilet zo een en ander af te ronden, drong het maar niet tot hem door dat ik slachtoffer aan het zijn was van het gedrag van de kwaaien onder zijn klandizie. Na een minuut of tien gaf ik de hoop op een zinnige uitkomst van deze situatie op en wandelde naar buiten, om enkele deuren verder – in overigens een prachtig establissement met warm jong fris personeel en een fraai verzorgd toilet – de kwestie af te handelen.Was ik een verstandig man geweest, dan was ik daar gebleven, maar ik had reeds in Panache besteld, en bovendien was mijn avontuurdrift inmiddels aardig geprikkeld, dus ik wandelde tegen beter weten in terug de snackbar in.Spetters vet
“Groentekroketten zijn op,” zei de man die duidelijk op mij gewacht had om dit me mede te kunnen delen. “Ik dacht dat we ze nog hadden maar dat blijken goulashkroketten te zijn. Zelfde kleur hè.” Ik besloot, wellicht aan de overmoedige kant, een broodje gebakken ei te nemen bij mijn friet speciaal. Terwijl het bereid werd, tuurde ik de tent wat meer rond en telde zo’n elf (vermoedelijke) overtredingen van de keuringsdienst van waren. Hoewel de cola-automaat naast het afwas-gedeelte van de aanrecht / bakplaat stond, was de zijkant duidelijk met forse spetters vet besmeurd. Boven de automaat klonk plots een harde knetterpats. De kale man zag mij even schrikken. “Da’s de elektronische vliegenvanger,” verduidelijkte hij me.De frieten werden op zich nog optimistisch op een fraai bordje opgediend, met heus bestek (dat schoon was, moet worden gezegd). Jammer alleen dat het een wat viezige, nietniet- of netteveel-gebakken substantie was, waar de ‘speciaal’ niet veel meer aan kon redden. PatsZZZZ vloog nog een vlieg zijn felblauwe electronische dood tegemoet. Na een, vooral door stevige trek gevoedde, dappere poging zoveel mogelijk van de friet naar binnen te krijgen werd ook het witte bolletje gebakken ei geserveerd, ditmaal op enkel een servetje.
PatsZZZZ.
Geen extra’s
Het eigeel droop aan alle kanten van het broodje bij de lichtste aanraking al over mijn vingers, over het servetje, op de bar, noem maar op. Peper, zout of iets anders ‘extra’s’ was duidelijk te veel moeite om voor de gebruikelijke klandizie te doen. Evenals de kwestie rondom het toilet, waar de man zich toch nog een beetje – in herhaling vervallend hier en daar – voor zat te verontschuldigen. “Dan kun je nagaan dat hij nu op zich schoon is,” zei hij nog, “want dat hoeft eigenlijk ook niet van de baas. Dat papier, dat mág echt niet van hem, maar zoals het toilet er eerst uitzag, man, je had je ogen niet geloofd.” PatsZZZZ.Het had iets ontroerends, deze man die onder blijkbaar tyrannieke omstandigheden in een hopeloze snackbar er toch optisch nog iets van probeerde te maken. Zo waren de muren, de bar, de grill enzovoorts duidelijk wel net genoeg schoongemaakt om schoon te lijken. Hoewel ik zelfs nog flink moeite moest doen om zijn aandacht te trekken om af te mogen rekenen, was hij vermoedelijk de meest competente en goedbedoelende medewerker van het hele establissement. Ik besloot het groezeligste snackbarretje dat ik in heel mijn leven heb mogen bezoeken, te verlaten zolang ik mijn maaltijd nog binnen kon houden, en niet verder te vragen naar wat er zich achter de ‘danger’ deur bevond. Dat kon inmiddels enkel nog tot de verbeelding spreken, immers. Terwijl ik naar buiten liep, vloog nog een vlieg vrijwillig naar het hiernamaals.
PatsZZZZ.Eindscore Panache: vier kutten.Lees ook: Aflevering 1: De Smikkel te Haarlem (als je durft!)

Categorieën
Boeken Strips

Manuscripta 2008: Schrijvers, literatuur, graphic novels en Tuk Tuk

Manuscripta, de opening van het boekenseizoen, vond dit weekend plaats op het terrein van de Westergasfabriek te Amsterdam. In deze tweede editie speciale aandacht voor de graphic novel onder het mom van de literaire strip. Maar je kon er ook schrijvers in de keuken vinden en getuige zijn van andere fratsen.
Jakhals Frank van De Wereld Draait Door noemde het de huishoudbeurs voor literair Nederland. Een aardige omschrijving voor dit evenement. Manuscripta bestaat uit twee dagen boekenplezier waarin uitgevers hun uitgaven voor het komende jaar presenteren, lezers schrijvers kunnen ontmoeten en er allerlei korte lezingen en workshops plaatsvinden. Volgens de organisatie van Manuscripta kwamen op de eerste dag 5000 mensen kijken. Ondanks de flinke regen die geregeld met bakken uit de lucht kwam storten. De tweede dag was traditiegetrouw alleen voor mensen uit het boekenvak en de media. Tuk Tuk
Samen met mijn literaire buddy Mikki toog ik zondagochtend naar Amsterdam om deze opening mee te maken. Vanaf cs kregen we een lift met de Tuk Tuk van Manuscripta. We scheurden door de straten van Amsterdam en kwamen lekker wakkergeschud binnen mum van tijd op de plaats van bestemming aan. Altijd goed om serieuze zaken een beetje melig te beginnen. Promotie
Terwijl Mikki zich tegoed wilde doen aan alle freebees en boeken die werden uitgedeeld, was ik met een speciale missie naar Manuscripta gekomen. Namelijk het promoten van EeuwigWeekend.nl. Goede contacten met uitgevers kunnen immers geen kwaad voor een redactie die op serieuze wijze boekrecensies publiceert.
Verder is Manuscripta een goede gelegenheid om eens bij te praten met oude bekenden en met collega’s. Om ideeën op te doen voor artikelen en afspraken te maken voor interviews.

Dikkie Dik was er natuurlijk ook.

Interviews
Natuurlijk werden er over het hele terrein diverse auteurs van verschillende allure aan vragen onderworpen. Zoals bijvoorbeeld A.F.Th. van der Heijden en prominente gast Harry Mulisch. Zijn roman Twee vrouwen uit 1975 zal dit boekenseizoen in een oplage van 900.000 stuks gratis worden verspreid door de CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek). Ook kwamen schrijvers in actie tijdens de twee dagen literairfeest. Jean-Marc van Tol (Fokke en Sukke) reed rond op een kar en las voor uit werk van zijn eigen uitgeverij Catullus. Ronald Giphart stond ergens te koken.
De verhalen van Mulisch kende ik wel. Ik was meer nieuwsgierig naar hoe de Illustere Merel Barends zich staande hield op het podium van de Stripfaculteit. Ze werd op beide dagen namelijk geïnterviewd over haar werk en in het bijzonder over de uitgave Verbeelde Gedichten waarin gedichten van J.J. Slauerhoff verstript zijn. Barends is een van de tekenaars die een bijdrage aan dit interessante project heeft geleverd. Ook tekende ze het omslag. De interviews verliepen zoals verwacht vlot. Ook vond er een presentatie plaats van het literaire stripblad Eisner. (Daarover binnenkort meer.)

Barends aan het woord.

Graphic novel
Tijdens Manuscripta was er veel aandacht voor het medium strip, want de graphic novel stond centraal dit jaar. Dit ontstemde echter wat stripuitgevers. Wat is het geval. Manuscripta wordt georganiseerd door de CPNB. Alleen uitgevers aangesloten bij het CPNB mogen op Manuscripta staan. Dat zijn niet de uitgevers die alleen maar strips uitgeven. Natuurlijk zijn er veel uitgevers die zowel literatuur als strips uitgeven, maar echte stripuitgeverijen werden dus buitengesloten. Een volledig overzicht van wat er op stripgebied uit gaat komen bood Manuscripta dus niet. Gelukkig zijn er eind september weer Stripdagen in Houten. Verleden van Nederland
Manuscripta gaat verder dan alleen literatuur. Zo vond de presentatie van Verleden van Nederland, een nieuwe achtdelige documentaireserie van NPS/VPRO, plaats in het Transformatorhuis. Er werden drie fragmenten getoond van de serie en enkele makers en redactieleden waren aanwezig, eindredacteur Ireen van Ditshuyzen (IDTV), presentator Charles Groenhuijsen, professor Piet de Rooy en René van Stipriaan. Zij schreven samen met o.a. Geert Mak het boek Verleden van Nederland.
Rondom het boek en tv-serie is een multimediale campagne opgezet. Er verschijnen speciale boeken, voor scholen worden Canonclips ontwikkeld, er is een serie korte films ‘Groeten uit Nederland’ voor inburgeraars en in iedere provincie organiseren culturele en historische organisaties activiteiten in het kader van Verleden van Nederland. De getoonde fragmenten zagen er interessant uit. In een van de fragmenten werd de Gouden Eeuw behandeld en dan vooral natuurlijk de handelsgeest van de Nederlanders. De VOC was als het ware ook de eerste multinational en zoals Max Westerman laatst ook aangaf met zijn Westermans Nieuwe Wereld, is New York Nederlandser dan we zouden vermoeden. Amerikaanse president
Charles Groenhuijsen, oud-correspondent in de Verenigde Staten voor het NOS Journaal, stond ook op Manuscripta om zijn eigen twee boeken te promoten. Van Hoera! Een nieuwe president en Amerikanen zijn niet gek zijn geactualiseerde uitgaven verschenen. Groenhijsen vertelde over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Uit zijn verhaal kon je opmaken dat Barack Obama maar weinig kans maakt. Het merendeel van de Amerikanen is conservatief, dus republikeins. Die houden niet van verandering, zijn tegen het homohuwelijk en tegen abortus en tja, eerlijk gezegd zien die een zwarte president ook niet echt zitten. ‘Stel dat John McCain wint, dan worden de verkiezingen in 2012 pas echt interessant’, zei Groenhuijsen. ‘Dan is McCain rijp voor Avondlicht, wat dus betekent dat de vice-president Sarah Palin dan presidentskandidaat wordt voor de republikeinen. Als McCain nu wint, zal Obama in 2012 niet terugkeren, maar Hillary Clinton wél. Dat zou betekenen dat er twee vrouwen zullen strijden om het presidentschap.’ Groenhuijsen kan haast niet wachten tot de volgende verkiezingen, liet hij de toehoorders weten.Na twee dagen Manuscripta ging ik met nieuwe ideeën voor artikelen en een tas vol catalogi en visitekaartjes naar huis. Genoeg leeswerk voorlopig.
Lees ook:

Categorieën
Strips

Gastauteur: Terroristenopleiding

Politieke cartoons
Ik wilde deze caroon van Hallie Lama jullie niet onthouden. Wat mij betreft zijn sociale kneuzen als terroristen, politici en andere fundamentalisten perfecte onderwerpen voor snedige cartoons. Het is overigens al weer een tijdje geleden dat de Nekschot-zaak liep. De rust lijkt op dit moment weer wedergekeerd in het land. We zijn weer afgeleid door presidentsverkiezingen in de VS, wat lokale stormpjes en het aankomende Prinsjesdag. Of is dat alleen maar schijn en wachten we tot de volgende vrije spreker wordt gearresteerd?Bovenstaande cartoon is dus van Hallie Lama. Vaste bezoekers van Mike’s Webs hebben zijn werk al eerder voorbij zien komen. Ook is Lama een productief teamlid van Nieuw Gehoer én redactielid van EeuwigWeekend.nl. Meer Hallie Lama op Mike’s Webs:

Categorieën
Film Filmrecensie Media

Column: BNN, Bikkel en domme politici

De Muppets in Den Haag hebben bedacht dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. BNN is daarom een originele wervingsactie begonnen: ze verkopen van alles voor het bedrag van een lidmaatschap. Tot mijn verbazing vond ik een Veronicagids in mijn postvakje deze week. Ik ben al jaren geen lid meer van het leukste televisietijdschrift van Nederland en dacht dat de postbode het exemplaar van de buren bezorgd had. Nee, hoor, gewoon een actie van BNN. De Veronicagids bleek ‘gekaapt’ door BNN. Binnen in het blad zat een dvd van de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven van regisseur Leo de Boer, over het leven van BNN-oprichter Bart de Graaff. Daarbij gingen veel artikelen over de jonge omroep. Niet alleen bestaat BNN op 6 september tien jaar, de omroep heeft ook weer nieuwe leden nodig. Terug naar de Verzuiling?
BNN zoekt naar nieuwe leden omdat ze in Den Haag (dat sinds het laatste Balkenende-kabinet optreedt als een seniele en ouderwetse christelijke vader) hebben besloten dat omroepen meer zendtijd krijgen als ze meer leden hebben. (Gezellig terug naar de Verzuiling….) Dus zet BNN alles in de verkoop voor 5,73 om nieuwe leden te vergaren. (Zie: www.bnntekoop.nl)
Ik draag BNN een warm hart toe. Het is een van de weinige omroepen in Nederland die nog een beetje kloten heeft en opvalt in de brij van grijze voorzichtigheid en commercie. Het team van BNN maakt mooie programma’s als Over mijn lijk en luchtige comedy als de Lama’s. BNN schopt geregeld tegen de vele christelijke heilige huisjes die dit Neder Land telt. Neuken doe je zo! en De Grote Donorshow leverden Kamervragen op. (Nee, daar hebben we die twee rapnichten die niet van ijsklontjes houden echt niet voor nodig.) In dat opzicht heeft BNN de taak overgenomen van de VPRO, de tegenwoordig veel te makke omroep die we voor het gemak maar de Voormalige Progressieve Radio Omroep noemen.Kritische noot
Goed, ik kijk lang niet alles wat de omroep uitzendt en soms is de toon van de presentatoren wat puberaal, net als De Graaff zelf eigenlijk. Maar ze weten wel iedere keer aandacht voor gevoelige zaken te genereren. Zoals bijvoorbeeld met bovengenoemde Donorshow. En je kunt beter openlijk over seks en drugs praten dan dat je je kinderen probeert wijs te maken dat seksuele geheelonthouding tot het huwelijk ze een plekje in de hemel zal opleveren en verder je kop in het zand steken.

Katja en Sophie van BNN.

De erfenis van Bart
Het feit dat Bart de Graaff indertijd het omroepbestel en de politiek wist te trotseren en een originele omroep mogelijk maakte, is natuurlijk erg bijzonder. Daarvoor ook postuum hulde voor toenmalig staatsecretaris Aad Nuis, die de humor en het potentieel wel van BNN inzag. BNN, inmiddels Barts Neverending Network gedoopt, viert zijn tienjarig bestaan met de film Bikkel: Je gaat dood, dus kies je voor het leven over oprichter en televisierebel Bart de Graaff. Bikkel
Bikkel is, tegen mijn verwachting in overigens, een interessante docu over het leven en ziekte van De Graaff geworden. Ik had vooral een overzicht van zijn carrière verwacht. Dat is Bikkel ook, maar vooral het familieleven van Bart neemt in de film een centrale plaats in. De rol die de vrouwen in zijn leven hebben gespeeld wordt in het bijzonder benadrukt: zijn moeder die jarenlang naast hem in bed sliep, zijn zus Mirjam die tevens zijn zuster was en vriendin Valerie met wie Bart een knipperlichtrelatie had. Intrigerend is de visuele link die regisseur De Boer legt tussen Barts zus en zijn vriendin Valerie. In twee verschillende scènes zingt Bart in de camera een liefdesliedje met een van de dames. ‘Ik kijk hier zelfs een beetje verliefd naar Bart,’ zegt Mirjam als ze de scène terugziet. Dit is overigens niet de enige visuele link die De Boer legt. Hij vergelijkt Bart ook herhaaldelijk met stripheld Kluifje, zijn grote voorbeeld. Duidelijk uit de film komt naar voren dat De Graaff ondanks zijn nierziekte een doorzetter was die al het mogelijke uit zijn leven haalde. De film eindigt dan ook heldhaftig met een opgewekte Mirjam die in de Porsche van Bart over de snelweg scheurt. Net als haar broer vroeger. Het is bijna een Amerikaanse successtory.
Martijn Kerkmeijer, een van de redactieleden van EeuwigWeekend.nl, schreef een pakkende recensie over de film.Geen idee wat BNN de komende tien jaar in petto heeft, maar ik ben benieuwd. Het is goed dat deze omroep bestaat. Al is het alleen maar om die duffe christenen in Den Haag zo nu en dan eens flink te doen schrikken. Blijven ze een beetje wakker tenminste. Dus om een lang verhaal kort te maken: word lid van BNN!
Amen.

Categorieën
Bloggen

Blogdrift en Festival de Beschaving

Het begon een paar maanden nadat ik was begonnen met bloggen: blogdrift. Zin om te bloggen, soms zelfs zonder dat ik echt een onderwerp had om over te schrijven. De behoefte om me te uiten in woorden. Lekker wegtikken op het toetsenbord. In principe kun je overal over bloggen. Dagelijkse bezigheden, een ervaring in de file, een boek dat je hebt gelezen, een film, een fout televisieprogramma, stoppen met roken, vakantieavonturen, je katten, het bloggen zelf…
Blogwaardig
Ik betrap mezelf er vaak op als ik ergens ben, bijvoorbeeld op een festival of een expositie, dat ik me afvraag of het onderwerp blogwaardig is en welke invalshoek ik zal kiezen voor m’n stukje. Soms is het bloggen zelfs aanleiding om ergens heen te gaan: ‘Dat levert wellicht een leuk stukje op..’ En zelfs als het niet mijn intentie is om ergens over te bloggen, dan beginnen bij thuiskomst mijn vingers toch te jeuken. Opeens schiet me een openingszin te binnen, of begint in mijn hoofd een tekst terloops vorm te krijgen. De neiging om alsnog een blogje te posten, is dan vaak niet te onderdrukken. Festival de Beschaving
Vorig weekend bezocht ik met L. Festival de Beschaving. Een alternatief festival dat rondom het terrein van Vredenburg Leidsche Rijn (ja,ja, in Utrecht) plaatsvond. Prima aanleiding voor een stukje zou je denken. Toch besloot ik er op voorhand niets over te schrijven. De wetenschap dat ik geen evenwichtig beeld hoefde te geven van hoe het festival was, werkte bevrijdend. Nu kon ik gewoon terloops het terrein verkennen en weggaan zonder van alles kennisgenomen te hebben.Ik hoef niet met de juiste superlatieven te beschrijven hoe het was om Kate Nash live te zien. (Viel nogal tegen. Niet Nash zelf, maar het geluid in de Rabobank-tent was veel te schel en zodanig slecht afgesteld, dat we na een paar nummers de tent verlieten.) Ook hoef ik mijn teleurstelling over de preview van het GDMW festival niet in woorden uit te drukken. (Deze preview was gesitueerd in de bovenfoyer van Vredenburg. De locatie van de presentatie leek op het laatste moment nog even in elkaar te zijn gezet en maakte geen verzorgde indruk. Een groep stoelen stond gericht op een armzalig podiumpje waarop mensen hun teksten voordroegen of hun liedjes zongen. Op een beamer die te dicht bij de muur stond en daarom niet groter projecteerde dan de gemiddelde televisie, waren de animaties en filmpresentaties te zien.) Maar goed, bloggen over Festival de Beschaving hoeft ook helemaal niet. Anderen hebben het festival al uitvoerig behandeld. Zie bijvoorbeeld deze recensie in OOR, de lovende recensie op NU.nl en dit verslag in de Revu, waarin ook een paar opmerkingen worden gemaakt over de slechte geluidskwaliteit op het festival. Soms best lekker: de blogdrift negeren en anderen het werk laten doen.

Lees ook:

Categorieën
Media

Westermans Nieuwe Wereld: Leer Nederland kennen!

Sinds maandagavond 1 september zien we hoe Max Westerman opnieuw kennismaakt met Nederland. Westerman die sinds 1978 in de Verenigde Staten woonde, gaat naar Nederland remigreren. Het kikkerlandje door de ogen van een veramerikaniserende Hollander. In de serie zien we hoe Max Westerman, jarenlang buitenlandcorrespondent voor RTL Nieuws, opnieuw kennismaakt met zijn geboorteland. Hoe is Nederland veranderd sinds zijn vertrek? Het levert een paar interessante details op, waar deze native Dutch dude van zat te kijken.

Sex, drugs en werkloosheid
Westerman begint zijn remigratie in het Nederlandse consulaat in New York. Daar krijgt hij een video voorgeschoteld die in opdracht van de Nederlandse regering in elkaar is gezet. In de video wordt de nadruk gelegd op drugsgebruik, de grote werkloosheid, prostitutie en andere negatieve zaken in de Nederlandse samenleving. De boodschap wordt al snel duidelijk: liever geen emigranten naar ons land. Rita Verdonk het niet beter kunnen zeggen. Nederland is sodom en gomorra voor Amerikanen.

Liever geen hoeren
Dergelijke gevoelige details worden dan ook niet vermeld door de gids in de rondvaartboot die door Amsterdam voert. Tenminste, niet als de groep uit Amerikaanse toeristen bestaat. Italianen willen wel graag horen over de roze buurt en de coffeeshops.

Westerman maakt een hernieuwde kennismaken met ons land en gaat mee met een paar Amerikaanse toeristen. Behalve Amsterdam gaan ze ook langs enkele typische toeristische trekpleisters, zoals een klompenmakerij. Alle dingen die je niet doet als je zelf in Nederland woont.

Max Wsterman met de Amerikaanse vlag.

Vertrutting
De eerste aflevering gaat Westerman ook op visite bij André Rouvoet –minister voor Jeugd en Gezin en vice-premier. Deze kan zich niet vinden in de aantijging dat Nederland last heeft van vertrutting. Niet zo gek natuurlijk, hij is er zelf deels verantwoordelijk voor. Wie een kind op de wereld zet, krijgt tegenwoordig vanuit Den Haag een cd met vrolijke liedjes toegestuurd. Fijn om te weten dat onze belastingcenten goed worden uitgegeven. Westerman concludeert na dit gesprek, en na het lezen van een aantal kranten, dat Nederland wel wat is veranderd sinds zijn vertrek in 1978. Waren de jaren zeventig juist de jaren dat alles mocht, tegenwoordig leven we in een Nederland waar vooral veel wordt verboden. Ook concludeert hij voorzichtig dat Hollanders veel met Amerikanen gemeen lijken te hebben. Beide landen kennen politieke leiders die openlijk uitkomen voor hun liefde voor God, en Amerikaanse toeristen klagen zich net als de Hollanders over hoge prijzen.

Hapklare brokken
De serie bestaat uit 10 afleveringen die korter dan een half uur duren. De segmenten in aflevering een volgen elkaar in snel tempo op en duren allemaal een paar minuten. Dit biedt weinig ruimte om de diepte in te gaan, maar maakt wel dat Westerman veel aansnijdt in een kort tijdsbestek. Informatie in hapklare brokken. Thematisch gezien lijkt er niet veel verband te zitten tussen de verschillende segmenten, Westerman mixt geschiedenislessen met de huidige stand van zaken, bezoekt een windmolen met wat Amerikanen en daarna Rouvoet naar aanleiding van wat nieuwsberichten. Het geheel is wat onsamenhangend en heeft veel weg van een persoonlijke queeste. Deze stijl past wel bij de luchtige presentatie van Westerman. Het programma wordt niet voor niets een ‘free-wheeling roadmovie’ genoemd op de website van de KRO. Een duidelijke lijn is dus nog niet te ontdekken, maar wellicht komt dat de komende afleveringen nog goed. Vooralsnog ben ik daar wel benieuwd naar. Al is het alleen maar omdat je als Nederlander zo toch een hoop opsteekt van je eigen landje.

Westermans Nieuwe Wereld wordt ieder maandag uitgezonden om 21.25 op Ned 3.

Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Foto: ‘Good Life’

Een boodschap van een goedgemutste graffiti-artiest? In ieder geval werd ik vrolijk van deze tekst toen ik hem, met mijn slaperige hoofd, op de muur aan de andere kant van het treinspoor zag staan. ‘Good life’ bijna binnen handbereik, maar net als in het echte leven moet je moeite doen dit streven te verwezenlijken. En dat is niet altijd zonder risico: in het geval van de graffitiboodschap moet je tenminste het spoor oversteken.
Stof tot nadenken
Willen we immers niet allemaal een ‘good life’? Kanye West zong erover, en The NPG langgeleden vóór hem.
Terwijl de trein het station binnenreed, vroeg ik me af wat een goed leven precies voor mij inhoudt. Tijdens de reis naar huis heb ik mijn exemplaar van De Pers dan ook niet meer aangeraakt.