Bij ons in huis hangt de 365 dagen succesvolscheurkalender. Linda volgt het boek van David de Kock & Arjan Vergeer, een soort zelfhulpboek die alle andere zelfhulpboeken overbodig maakt.
De kalender is daar een soort afgeleide van. Hoe dan ook, op vrijdag de 13e kreeg ik tijdens mijn toiletbezoek deze pagina dus voorgeschoteld:
Het lijstje heb ik wel eerder voorbij zien komen, maar het geeft toch te denken. Hoe sta ik ervoor? Waar heb ik spijt van op dit moment en wat kan ik daaraan doen? En, hoe zit dat eigenlijk bij jou?
Terwijl je daar over nadenkt, ga ik zelf even het lijstje af.
1. Volgens mij weet ik aardig mijn eigen pad te bewandelen. Ik schrijf aan een boek dat ik altijd al heb willen schrijven en als dat klaar is, heb ik een belangrijk item van mijn bucketlist afgestreept. Hoelang ik het echter nog volhoud om freelance journalist te blijven en loondienst kan vermijden, is daarentegen een goede vraag, want de markt is klein en journalistiek mag tegenwoordig niks meer kosten.
Verder heb ik eigenlijk niet zo’n idee van wat anderen van mij verwachten. Dat kan me ook niet zo schelen, want ik leg de lat voor mezelf al te hoog.
2. Geen kinderen, niet zonder reden. Ik woon wel samen, dus er is sprake van een soort gezin. Of ik te hard werk… daar moet ik wat meer over nadenken voordat ik daar een goed antwoord op heb. Wat is te hard? We zijn allebei druk met onze projecten, maar niet werken betekent geen huur betalen of geen boek…
3. Poe, dat is een lastige. Daarin speelt wel een grote rol in wat de maatschappij van je verwacht en hoe er tegen zaken wordt aangekeken. Ben ik bijvoorbeeld online helemaal eerlijk? Nee, want afwijkende meningen worden slecht getolereerd tegenwoordig. Dat Trump president is geworden bewijst dat voor mij. Everthing you say will be used against you… En binnenkort waarschijnlijk ook Everything you think…
4. Graag spendeer ik meer tijd met mijn vrienden. En dan bedoel ik niet samen op Fakebook in ons eigen huis, want dat is gelul. Ik probeer minstens een keer per week een leuke koffiedate met een vriend(in) te regelen, maar dat is met drukke agenda’s al dikwijls een dagtaak. Zie dus ook punt 2. Koesteren doe ik mijn vrienden zeker en ik geniet van die afspraakjes.
5. Ja, dat zou ik ook wel willen. Gaan we dus aan werken. Er zijn momenten waarin ik me bewust ben van mijn leven en hoeveel mazzel ik eigenlijk heb op sommige vlakken. Dat ik in een leuk huis woon met een heel leuke vrouw. Dat ik mijn geld kan verdienen met schrijven, iets wat ik het liefste doe. Maar er zit altijd zo veel in de weg van het geluk en daar valt nu juist altijd mijn blik op. Geluidsoverlast van de buren. Belastingaangifte. Domme politici en ambtenaren die de dingen erger in plaat van beter maken. Eikels online. Boodschappen moeten doen. Narigheid in het nieuws. Verplicht fakebooken. Etc., et cetera. Het is een kwestie van focussen op de goede dingen, maar dat is dus telkens een bewuste keuze.
Goed, je hebt even de tijd gehad om er zelf over na te denken. Hoe sta jij ervoor als je dit lijstje zo afloopt?
Kuifje-fans kunnen deze week weer naar de stripwinkel, want het allereerste album is nu voor het eerst in kleur uitgebracht.
De toen 21-jarige Hergé tekende Kuifje in het land van de Sovjets in 1929 voor de krant Le XXe Siècle, later werd het in albumvorm uitgebracht. Zwart-wit weliswaar, want de druktechnieken waren toen nog niet goed genoeg voor kleur. Bovendien was in kleur drukken toen nog erg kostbaar vanwege de vlakdruktechniek lithografie die toen gehanteerd werd.
Het is sowieso heel duidelijk te zien dat het Hergés eersteling is, gaandeweg het album worden de tekeningen namelijk beter en krijgt hij Kuifje steeds steviger in zijn vingers. Kijk maar eens naar deze strook:
Je ziet dat Kuifje al een betere vorm begint te krijgen en dat de compositie van de twee strook al sterker is. Kennelijk had autodidact Hergé een aangeboren talent voor beeldcompositie want hoewel we hier een vroege versie zien van zijn later zo bekende klare-lijn-stijl, zijn de stripplaatjes al vaak raak vormgegeven. Ik vind vooral het rechter plaatje op de tweede strook erg sterk.
Dat maakt dit album wat mij betreft vooral leuk om te lezen, want het verhaal zelf is nogal kolderiek en episodisch. In interviews gaf de stripmaker later ook toe dat hij de plot voornamelijk improviseerde.
Karikatuur
Dat Hergé een karikatuur van de Sovjet-Unie neerzet is niet zo gek, want ‘Hergé vertoefde toen immers in katholieke middens en in die periode was het land van de Sovjets zowat de hel op aarde. Dus ja, het is een karikatuur, maar het kolderieke primeert,’ aldus zijn biograaf Philippe Goddin. In een scène wordt bijvoorbeeld een stel socialistische Engelse journalisten door het regime in het ootje genomen doordat de goed draaiende fabriek die ze van buiten zien, niets anders blijkt te zijn dan een façade.
De inkleuring is aan de hand van Michel Bareau. Het gehele project nam ongeveer anderhalf jaar in beslag. Vooraf zijn er flink wat testen uitgevoerd om tot de juiste kleursamenstelling te komen. Mocht je een Hergé-fan zijn en de voorkeur hebben voor de zwart-witversie, geen probleem, want die blijft gewoon beschikbaar.
Hergé. Kuifje in het land van de Sovjets Éditions moulinsart/ Casterman
Erik Kriek maakte een prachtige omslagillustratie voor de VPRO Gids met als thema de horrorwestern Brimstone.
We zien op de illustratie hoofdrolspelers en tegenstanders Guy Pearce en Dakota Fanning. Natuurlijk maakte Kriek vorig jaar In the Pines en ik hoop van harte dat hij in de toekomst eens een lekkere western-strip maakt met alles erop en eraan.
In het kort:
Brimstone is an epic thriller set in the old west. A triumphant tale of powerful womanhood and resistance against a violent past that refuses to fade.
Liz (Dakota Fanning) is a mute young woman who lives together with her husband and two children. She is a midwife and communicates through sign language, sometimes assisted by her daughter. Her relationship with her 14 year old son could be better, but otherwise Liz’s life seems pretty good.
When the new reverend (Guy Pearce) climbs the pulpit in church, Liz freezes. She immediately knows she and her family are in danger.
In four chapters we see not only how the reverend tries to take everything Liz loves away from her, but also how her life has unfolded in the past.
Brimstone is a genre-bending film that draws inspiration from the American Southern Gothic genre, but also has a strong foothold in Dutch religious culture.
Wederom een film over hoe een misselijk mannetje dat het gelijk van God/Allah aan zijn kant denkt te hebben en het leven van anderen en met name vrouwen zuur maakt. Geen lichte kost dus, maar helaas wel nog steeds zeer actueel.
Brimstone werd geregisseerd en geschreven door Martin Koolhoven. Al jaren was het zijn diepe wens deze western te maken en nu draait zijn film dus in de bioscoop.
Eigenlijk zou ik vanavond naar een speciale voorstelling van deze film gaan met na afloop een Q&A met de regisseur.
Een of ander virus houdt me echter al een paar dagen aan huis gekluisterd en zorgt ervoor dat mijn lijf aanvoelt alsof mijn botten van beton zijn gemaakt. Dit ziek-zijn maakt het herschrijven van mijn boek er ook niet makkelijker op. Alles staat op een lager pitje. Brimstone moet dus even wachten…
‘Letteren komt hier op neer: je moet binnen meestal heel korte tijd met weinig materiaal voor weinig geld zo netjes mogelijk een boek naar de drukker brengen. Het is geen kunst, het is een ambacht,’ aldus Frits Jonker (1959), handletteraar van beeldverhalen. Van 1978 tot 2000 was Jonker hier fulltime mee bezig. ‘In de hoogtijdagen van de strip werden veel Franse albums meteen in het Nederlands uitgegeven dus driekwart van wat ik deed waren vertalingen. Ik deed bijna alle series wel, behalve Lucky Luke en Asterix.’
Ook al lettert hij nu nog iedere aflevering van strips als Claire en Willems Wereld, graphic novels zoals De Aanslag van Milan Hulsing en In the Pines van Erik Kriek, tegenwoordig verdient Jonker zijn brood als huisschilder, want het merendeel van de strips wordt digitaal geletterd. Toen in 2000 bleek dat de mensen die Jonkers werk digitaliseerden drie keer zoveel per pagina betaald kregen dan hij, legde hij zijn pen neer.
Lastige ballons
‘Tegenwoordig word ik vaak niet meer gevraagd om hele albums te letteren, maar vooral voor de lastige ballons met vette uitroepingen en onomatopeeën, de geluidseffecten. Ook schrijf ik tekst die in de tekeningen staat en die vertaald is, zoals opschriften van winkels, artikelen en krantenkoppen of naambordjes.
Wol van Aart Taminiau (De Bezige Bij, 2016)
Het beeldverhaal Wol van Aart Taminiau letterde Jonker wel van kaft tot kaft. ‘Dat was leuk omdat ik betrokken werd bij het letterproces voordat het boek af was. De tekst was er nog niet helemaal en Aart moest zelfs nog een deel tekenen. Omdat hij geen idee had hoe hij het boek geletterd wilde hebben, heb ik op basis van een paar pagina’s – waar de minst en de meeste ruimte was voor de lettering – zitten puzzelen om te zien wat het mooiste zou passen. Je kunt namelijk niet zomaar een mooie lettering bedenken, want dan blijkt deze opeens op pagina dertien niet meer te passen qua ruimte. Als je eenmaal iets gekozen hebt, kun je altijd wel een beetje smokkelen door af en toe de letters bijvoorbeeld 20 procent kleiner te maken. Dat zie je net niet, je leest die boeken immers niet met een loep.’
Wat beschouwt Jonker als een goed geletterde strip? ‘Ik ben snel tevreden. Als het met liefde en aandacht gedaan is, dan mag het van mij aan alle kanten rammelen. Ik hou meer van charme dan van perfectie. Perfectie is altijd doods. Al is letteren met de computer lekker snel en makkelijk, handlettering vind ik altijd mooier. Machines zijn zielloos.’
In the Pines van Erik Kriek. (Scratch Books, 2016). De lettering staat perfect in het midden.
Regels
Volgens Jonker zijn er een paar belangrijke regels voor goede lettering. Zo moet er altijd voldoende lucht zitten tussen de tekst en de rand van de ballon. Ook moet de tekst goed gecentreerd zijn. ‘Als dat niet het geval is, zie je dat meteen! De spatiering tussen de letters moet regelmatig zijn en de interlinie mooi. Het is heel belangrijk dat je een letterdikte kiest die je als harmonisch ervaart. Als je te dun of te dik schrijft, valt dat al op voordat je gaat lezen. Als je dat goed kiest, maakt het handschrift niet veel uit.’
In de Verenigde Staten bepalen letteraars vaak de positie en de vorm van de tekstballons voordat de tekeningen worden geïnkt. Zij kunnen zo een totaalbeeld creëren waarin de tekst een organisch geheel vormt met de tekeningen. ‘Het lettertype dat ze in Amerikaanse comics gebruiken is ideaal: goed leesbaar en snel te schrijven. Die letters zijn altijd een beetje vierkant, zodat ze evenveel ruimte innemen. Hierdoor is er een perfecte balans tussen het wit en het zwart.’
Twee Pistolen Kid
Jonkers liefde voor de strip en letteren begon op jonge leeftijd. ‘Thuis hadden we Donald Duck en veel stripachtige reclameboekjes want mijn vader werkte bij een kruideniersbedrijf. Toen ik jaar of acht was ging ik met mijn moeder mee naar de oogarts. In het Amstelstation stond zo’n tijdschriftenmolen vol met comics en ik mocht toen een strip kopen. Ik koos voor de Twee Pistolen Kid. Er ging voor mij een wereld open, die strip leek echt uit een andere dimensie te komen. Er was een leven voordat ik ontdekte dat dit bestond en een leven erna.’
Eigenlijk wilde Jonker daarna striptekenaar worden en als tiener stuurde hij zijn werk naar amateurbladen. Har van Fulpen, de man achter uitgeverij Drukwerk, stuurde hem een briefje dat hij het tekenwerk niet interessant vond, maar bood Frits wel een baan aan als letteraar. ‘Ik letterde een boek voor hem en besefte toen dat ik letteren honderd keer leuker vond dan tekenen.’
De eerste keer van Dave Guedin. (Xtra, 2016)
Ontzettend puzzelen
‘Wat ik zo tof vind aan letteren? Ten eerste vind ik het gewoon heel erg leuk om een pen in mijn handen te hebben. Ten tweede hield ik ontzettend van strips. Eigenlijk was ik de meest intensieve striplezer van Nederland, want ik las een album wel twintig keer als ik die letterde. Ook vind het heel prettig om monomaan werk te doen. Dat heb ik nu ook met huizen schilderen. Als ik dertig deuren moet schilderen, denk ik bij de laatste nog “En nu ga ik het heel mooi doen!” Bij letteren had ik vaak dat ik de foutjes uit het vorige boek niet meer wilde maken bij het nieuwe. Maar goed, dan loop je weer tegen andere problemen aan.
Bij letteren is het grootste probleem dat de tekst vaak niet in de ballons past, omdat je in het Nederlands vaak meer woorden nodig hebt om hetzelfde te zeggen dan in het Engels. Daarom zijn vertalingen vaak te lang. Het is ontzettend puzzelen om al die woorden er mooi in te krijgen, want ballons zijn zelden mooi rond. Ik wil ook zo min mogelijk woorden afbreken.’
Céline en de kolonie van collaborateurs van Christophe Malavoy e.a. (Xtra, 2016)
Jonker houdt wel van een uitdaging: ‘Bij een strip waren per ongeluk vier ballons niet geletterd. Ik heb toen twee dagen lang die ballons rechtstreeks in alle vijfhonderd albums zitten letteren. Dat soort dingen vond ik erg leuk om te doen. Ook heb ik voor Casterman een Kuifje-album in het Russisch geletterd, maar ik had dus geen idee wat daar stond of welke letters het waren. Dan zie je meteen hoe ambachtelijk het werk is: in een paar dagen kun je jezelf een aantal symbooltjes of lettertjes aanleren en die schrijf je gewoon.’
Lelijk
‘Ik vind het moeilijk als ik bewust lelijk moet letteren, zoals Kunnen we het niet over iets leukers hebben van Roz Chast. Chasts handschrift was heel slordig en mijn lettering werd in eerste instantie afgekeurd omdat die toch iets te netjes was. Uiteindelijk kreeg ik hem slordig genoeg. Dat doet me dan pijn in het hart, want je maakt dan 228 pagina’s met schots en scheve letters. En ik moest oppassen dat ik niet halverwege te netjes ging werken.’
Kunnen we het niet over iets leukers hebben van Roz Chast. (De Bezige Bij, 2015). Hiervoor moest Frits bewust lelijk letteren.
Trend
Tegenwoordig lijkt letteren met de hand een trend te zijn. Er zijn verschillende boeken uitgekomen waarin dit ambacht geleerd wordt. Jonker: ‘Er zijn meerdere dingen die dit verklaren, denk ik. Er is een enorme belangstelling voor wat vintage genoemd wordt, dus alles wat een beetje ruikt naar oud en ambachtelijkheid. We zitten in een tijd waarin mensen het ambachtelijke missen. Jonge mensen zitten bijna alleen maar achter een computer en houden nooit meer een pen vast terwijl de mens toch een behoefte heeft aan fysieke bezigheden als schrijven.’
Blogger
Behalve letteraar en huisschilder is Jonker ook verzamelaar, graficus, auteur en publicist van zines. Ook houdt hij al tien jaar een zeer inspirerend blog bij genaamd ShowCase. Frits toont daarop zijn grafische werk en schrijft onder andere over zijn verzamelingen. Jonker: ‘Ik verzamel dingen die mensen eigenlijk niet beschouwen als verzamelwaardig. Een verzameling is pas interessant als je er iets mee doet en anderen duidelijk maakt waarom je die zo mooi vindt, bijvoorbeeld door er over te bloggen.’ In 2005 begon Frits met het schrijven van de papieren versie van zijn blog: strookjes handgeletterd papier die hij rondstuurde naar vrienden en kennissen. Deze strookjes werden in 2012 verzameld in het boek ShowCasedat door uitgeverij Xtra is uitgebracht.
Eindelijk erkenning Op 5 maart krijgt Jonker op de Stripdagen in Rijswijk de P. Hans Frankfurtherprijs voor bijzondere verdiensten. Eindelijk erkenning dus voor het handletteren. ‘Vroeger interesseerde het niemand wie er letterde, mijn naam werd meestal niet eens in het album vermeld. Nu krijg ik heel veel respect voor het feit dat ik zoveel gedaan heb. Ik heb nog nooit zo hard nagedacht en geschreven over lettering sinds ik het niet meer regulier doe. Vroeger had ik daar de tijd niet voor.’
Alle handlettering: Frits Jonker.
Dit interview is gepubliceerd in VPRO Gids #2 (2017).
Tof hoe stripmakers steeds meer bloggen tegenwoordig. Wie Jim Lee bijvoorbeeld volgt op Instagram, wordt getrakteerd op mooie schetsen, tekeningen en boeiende achtergrondinformatie.
Recent trof ik daar dit verhaal aan over Jim Lee’s sexy interpretatie van Barbie.
Lee schrijft:
I drew this when I was 30. Mattel had invited many different kinds of artists to draw their interpretation of Barbie for a 35th anniversary Art book. I asked if I could do whatever I wanted. They said yes it was ok to do whatever. “You sure?” Yes, we are sure. I submit this piece of Barbie and Skipper. It didn’t make the cut. Obviously, I still had issues.
En ach, als we nu toch bezig zijn, deze Iron Man van Lee kon mij ook bekoren:
Lee:
‘My favorite versions of ol’ shellhead was drawn by JRJR with Bob Layton and Moebius of all artists. This very quick sketch on the back of an old Punisher War Journal page from back in the late 80’s attempts to combine the two takes.’
(Overigens kwam ik erachter dat Lee op Instagram zat door het Tumblr-blog Comic Book Women.)
Dit weekend waren Linda en ik in de Stadsschouwburg voor de Gysbreght van Aemstel–toer.
Dat is een rondleiding door de Stadsschouwburg Amsterdam met als thema dit beroemde toneelstuk van Joost van den Vondel. Met dit stuk werd in 1638 de Amsterdamse schouwburg ingehuldigd. Eeuwenlang werd het rond nieuwjaarsdag in de Stadsschouwburg opgevoerd. De toer begon met een stop-motion animatiefilm over het stuk van Vondel, vakkundig gemaakt door Jacqueline Kooter. Ze liet zich voor de animatie inspireren door de mozaïek op het Gijsbrechtbordes. Tijdens de rondleiding liepen we langs de portretten van de vele acteurs die in dit stuk hebben gespeeld.
Gids Janna de Lathouder vertelde enthousiast allerlei leuke wetenswaardigheden. Waaronder dat het woord schouwburg is door Vondel bedacht en uitleg over Aktie Tomaat.
Onderdeel van deze rondleiding was een wandeling over het podium in het theater. Erg tof om achter de schermen en op die plek te mogen kijken, want laten we eerlijk zijn: het toneel is het hart van het theater. Daar gebeurt het immers.
Ik vind het een fijne plek. Vroeger keek ik de serie Fame en de scènes achter de schermen vlak bij de uitvoering boeiden mij altijd het meest. Daar moest ik gisteren even aan denken toen ik keek naar de stenen muren waarmee het podium deels is omringd. Die muren zien er prachtig uit en zijn wellicht niet wat je zou verwachten.
Toch ben ik uiteindelijk veel meer een film-mens dan een theaterdier. De meeste toneelstukken duren mij te lang en ik kan vaak maar moeilijk meegaan in de fictie. Ik blijf namelijk mensen op een podium zien die een rol spelen. Iets waar ik bij film en tv-series veel minder last van heb. Dan ga ik echt mee in het verhaal en leef ik mee met de personages. Theater blijft fake.
Dat neemt niet weg dat ik de kunstvorm respecteer en dat ik de Stadsschouwburg een indrukwekkend gebouw vind.
Rechts van het podium zag ik een Boeddhabeeldje in de lucht zweven. Het leverde een van mijn favoriete foto’s van de laatste tijd op.
In de monitor zie je de andere mensen die bij de rondleiding waren. Het zou trouwens best kunnen dat Boeddha van plastic gemaakt is, maar dat even terzijde.
Boeddha is een oude bekende van me: zo’n zeventien jaar geleden heb ik een tijd lang zentraining gevolgd. Zazen, mediteren op een kussentje. Uiteindelijk kwam ik daar niet ver mee, mijn geest bleef te onrustig. Sindsdien ben ik tevergeefs op zoek naar andere manieren om rust te vinden.
Er zijn veel van dit soort initiatieven. Bijvoorbeeld een maand lang elke dag een geïnkte illustratie maken tijdens Inktober. Sommige mensen nemen zichzelf voor een maand lang elke dag te bloggen of weet ik veel wat. Het is vaak makkelijk beginnen, maar soms moeilijk vol te houden.
Eigenlijk is het ook niet zo erg als je je voornemen niet haalt. Het gaat er meer om wat je er onderweg van opsteekt. In het geval van tekenen word je immers met iedere illustratie iets beter en leer je wellicht wat nieuws. Iedere tekening die je maakt is dus al winst.
Als iets ook niet meer leuk is om te doen, moet je ermee stoppen, wat je jezelf ook hebt voorgenomen. Hetzelfde geldt voor bloggen vind ik. Als je een tijdje leeg bent en niets meer hebt te zeggen, ga dan lekker even iets anders doen. Of niets. Maar ga niet tegen je zin in verder bloggen. Nergens voor nodig. Daar zit niemand op te wachten en je wordt er zelf ook niet gelukkig van.
Vooralsnog gaat Menno lekker en kijk ik elke dag even met nieuwsgierige ogen naar wat hij nu weer voor moois heeft gemaakt. Ik vind de tekeningen die geïnspireerd zijn door films het leukste tot nu toe, maar wie weet welke kant dit project nog opgaat.
Draw-a-day #5 (5/1/2017). I have a little theory. Every film with Donald Sutherland with a mustache is great. Prove me wrong! Here’s one: Invasion of the Body Snatchers by Philip Kaufman from 1978.Draw-a-day #6 (6/1/2017) The key moment in the incredible 2013 film Under The Skin by Jonathan Glazer. For me the best role Scarlett Johansson ever played and she never looked prettier. Indian ink with nib pen, colored with PhotoshopDraw-a-day #7 (7/1/2017) Tomorrow my big hero David Bowie would have celebrated his 70th birthday. To celebrate his incredible legacy and influence on my life, here’s my little tribute in ink. Indian ink, nib pen on paper, colored with photoshop.
Een paar weken geleden werd ik gebeld door Ger Apeldoorn, schrijver, blogger en redacteur van Eppo. Hieronder het resultaat van ons gezellige gesprekje dat is gepubliceerd in Eppo #1 (2017):
Maandagmiddag waren Linda en ik even bij boekhandel De Dolfijn op de Haarlemmerdijk. We namen drie nieuwe boeken mee naar huis.
Boud, Een huis vol van Bill Bryson en een boek dat ik vanwege de aanstekelijke titel niet kon laten liggen: Mijn ex, de dood en ik. Deze roman is geschreven door de Duitse muzikant Thees Uhlmann (1974). Het is zijn debuut als romanschrijver. Het omslagontwerp is van Studio Jan de Boer en het omslagbeeld is van Lennard Kok.
De flaptekst belooft veel goeds:
Drie minuten krijgt de verteller om afscheid te nemen van het leven. Maar hij raakt met de Dood verwikkeld in een woordenstrijd over liefde, vriendschap en geloof. Samen gaan ze op weg naar zijn moeder en zoontje en ook zijn ex sluit zich aan. Onderweg wordt de Dood steeds geestdriftiger over het leven.
Mijn ex, de Dood en ikis een scherpe, humoristische en aandoenlijke roman over alles wat in het leven werkelijk telt. Een roadtrip recht naar diegenen die er écht toe doen. Je leest, lacht, smelt en bent immens tevreden dat je erbij kan zijn, bij deze belangwekkende zaak genaamd het leven.
Death van de Endless.
Verhalen waarin de Dood als persoon wordt opgevoerd, boeien mij. Welk karakter geven de schrijvers, filmmakers en stripmakers de Dood mee? Hoe ziet de Dood er eigenlijk uit? Als Neil Gaiman over haar schrijft in de serie Sandman, is de Dood een aantrekkelijke gothic chick. Je zou haar bijna bij je thuis uitnodigen, ware het niet dat dit waarschijnlijk het einde van je leven betekent. In Het zevende Zegel (1957) van Ingmar Bergman is de Dood al een stuk minder aantrekkelijk.
Wellicht dat ik met dit boek de Dood weer op een andere manier kan aanschouwen. Misschien kom ik zelfs zo van mijn doodsangst af, al is dat waarschijnlijk te hoog gegrepen.
Overigens realiseerde ik mij door de aanschaf van dit boek dat ik eigenlijk nooit Duitse schrijvers lees. Nou ja, bijna nooit. Ik heb een vertaald boek over Tim Burton in de kast staan dat door een Duitser is geschreven en een boek over bomen dat door een Germaanse boswachter op papier is gesteld.
Waarschijnlijk lees ik zo weinig Duitsers omdat ik niet veel Duitse literatuur tegenkom in de boekwinkel. En omdat ik er simpelweg geen Duitse schrijvers ken.
Toen ik nog filmwetenschap studeerde zag ik in een documentaire een opname langskomen van de filmset van Batman. Fascinerend vond ik het om Tim Burton aan het werk te zien.
Ik nam mezelf voor om al dat soort boeiende fragmenten te verzamelen op een videoband – ja zolang is dit al geleden, het was het einde van het VHS-tijdperk. Dat project is er nooit gekomen, deels omdat er vaak mooi making of -materiaal te zien was op de extra’s van Dvd’s.
Foto’s van filmsets blijven mij echter boeien, zeker als het om Burton-films gaat. Hieronder daarom een setje foto’s van de filmset van Sleepy Hollow, een van mijn favoriete horror/halloween-films.
Spider-Man vecht tegen the Absorbing Man, een superschurk die de moleculaire structuur van zijn lichaam, kleding en sloopkogel kan aanpassen aan de eigenschappen van materiaal dat hij aanraakt. Houdt hij staal vast, dan wordt hij dus van staal.
Bovenstaand stripplaatje werd getekend door Billy Tan & geïnkt door Jon Sibal. Ik vind het een mooie illustratie. Absorbing Man, aka Crusher Creel, heeft hier monsterlijke proporties en is daardoor veel groter dan Spider-Man, die op gracieuze wijze Creels enorme vuisten ontwijkt. Het monsterlijke versus het menselijke, iets wat Todd McFarlane ook exploreerde in een verhaal met the Lizard bijvoorbeeld, is een interessant thema dat vaak prachtig gevisualiseerd wordt in de Spider-Man-verhalen. Veel van Spidey’s tegenstanders zijn immers een soort van monsters of gedragen zich zo.
Hoewel Creel niet de slimste tegenstander is, nou ja, eerlijk gezegd een van de domste die Spidey ooit tegenkwam, is hij toch moeilijk te verslaan door zijn superkracht. Dat gegeven maakt hun confrontaties interessant.
In dit verhaal van Reginald Hudlin moordt the Absorbing Man in opdracht van the Owl enkele onderwereldfiguren uit in ruil voor drugs, want hij is verslaafd. Spidey probeert hem tegen te houden en krijgt tegelijkertijd te maken met een nieuwe superheld die een flauwe parodie is op Superman.
De meest bizarre wending in het verhaal is echter als Creel door toedoen van Owl verandert in cocaïne en door de misdaadbaas verhandeld wordt als een nieuwe designer drug. Iedereen die deze coke gebruikt, bezit Creels krachten voor een uurtje, wat allerlei ongewenste resultaten voor de gebruikers heeft.
Het lijstje heb ik wel eerder voorbij zien komen, maar het geeft toch te denken. Hoe sta ik ervoor? Waar heb ik spijt van op dit moment en wat kan ik daaraan doen? En, hoe zit dat eigenlijk bij jou?
