Categorieën
Mike's notities

Dankbaarheid

Vandaag begint mijn 38ste levensjaar op deze planeet. Wat heeft het afgelopen jaar qua inzichten opgeleverd?

‘Hoe oud word je eigenlijk?’ vroeg Jooper gisteren aan me. Daar moest ik zelf ook even over nadenken. ’37’ bleek het antwoord. Ach hoe oud ik vandaag word, is wat mij betreft ook niet zo relevant.

Veel fijner vind ik het dat er geen zee aan oranjezombies door de stad stroomt vandaag. Ik kan voor het eerst in mijn leven tijdens mijn verjaardag gewoon rustig de stad in, want geen koningsdag. Dat is een vreemde doch welkome gewaarwording.

Foto: Corneel de Wilde
Foto: Corneel de Wilde

Linda en ik wonen nu anderhalf jaar aan Westerpark en dat is nog steeds erg fijn. Het is heerlijk om een rondje in het park of over het Westergasfabriekterrein te wandelen. Een beetje rust in het hart van de stad. Daar was ik het afgelopen jaar dus veel te vinden. Voor het freelancen was het vooral een tussenjaar: niet veel belangrijke ontwikkelingen, wel krapte van de markt. Ik vond het tof om weer een Spider-Man-lezing te doen. Verder ging met het John Romita Jr. interview een lang gekoesterde wens in vervulling. Daar heb ik nog een paar weken een vrolijk gevoel aan overgehouden.

Op het blogvlak ben ik blij dat ik met rubrieken als Spidey’s web ben begonnen: lekker alleen schrijven over waar ik zin in heb. Dat geldt in het algemeen meer voor het bloggen dat ik de waan van de dag een beetje achter me probeer te laten. Ik publiceer minder stukken slechts om anderen een plezier te doen. Bloggen voelde op een gegeven moment teveel als werk. Wel erg leuk is dat ik ook mensen adviseer in het bloggen. Ik ben tegenwoordig dus actief als blogconsulent.

Op persoonlijk vlak vond ik de reis naar Engeland erg fijn. Het is altijd weer opvallend hoe een relatief korte reis toch weer je accu kan opladen en hoe inspirerend het kan zijn om in onbekende omgevingen te komen.

Voor een speciaal schrijfproject heb ik recent mijn ouders geïnterviewd. Dat was ook een bijzondere ervaring. Sowieso ben ik blij dat ik met dat schrijfproject ben begonnen in het afgelopen jaar. Er is nog een lange weg te gaan, maar vooralsnog is de reis zeer boeiend.

Minder fijn was de niersteen die me meer dan een maand lang geplaagd heeft. Dat was toch de ergste fysieke pijn die ik tot nu toe heb ervaren. Op een gegeven moment weet je niet meer waar je het zoeken moet. Pijnstillers verzachtten de boel wel, maar toch was het nachten wakker liggen en overdag door de pijn moeilijk kunnen schrijven.

Ik kreeg in totaal drie behandelingen in de niersteenvergruizer voordat het kreng in stukjes uit elkaar viel. In die drie sessies werd ik geholpen door Meike, een toffe verpleegster die ervoor zorgde dat de procedure goed verliep en met wie je ook nog eens een goed gesprek kan voeren. Door mijn ervaring met de niersteen voel ik een ontzettende dankbaarheid dat ik in een land woon waarin je relatief snel geholpen wordt voor dit soort klachten. We betalen veel aan ziektekosten, maar op dit soort momenten ben ik maar wat blij dat dure apparatuur als de vergruizer beschikbaar is om mij van mijn kwaal af te helpen.

donquichot_verbodDe dankbaarheid reikt verder: ik ben dankbaar voor Linda, de vriendschappen die ik heb vergaard over de jaren en voor het feit dat ik voor anderen vaak artikelen mag schrijven over onderwerpen die me echt boeien. Dat verzacht de nare kant van het freelancen en het gezeur uit de stripwereld, enigszins.

Een verjaardag doet me, behalve denken aan het leven, ook denken aan de dood. Het einde, dat ergens in de toekomst op me wacht, maakt dat ik haast heb met de projecten die ik nog wil doen. Het besef van de beperkte tijd maakt dat ik meer mijn eigen pad ben gaan volgen. Vandaag kwam ik deze foto tegen met het Don Quichot verbodbord. Ik vind hem prachtig, al wil ik juist het tegenovergestelde propaganderen: vecht maar tegen de windmolens, bestrijd je demonen en ga je eigen weg. Volg je eigen pad, niet dat van anderen. Daar moet je een beetje waanzinnig en een beetje blind voor de gevaren voor zijn. En om het leven mooier te maken dan het is, mag je best een beetje fantaseren. Beeld je maar in dat je de held bent in je eigen avontuur. Dat wordt mijn motto voor de komende 365 dagen.

Door Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

17 reacties op “Dankbaarheid”

Mooi, “volg je eigen pad, niet dat van anderen”. Veel te veel mensen denken te weten wat goed voor je is, hoe het moet, hoe niet. Luister vooral naar je zelf, dan blijf je origineel 🙂

Precies. Volgens mij ben jij ook goed bezig met je eigen pad volgen de laatste tijd met je fotografie. Het klinkt als een cliché als we zeggen dat iedereen uniek is, en als je mensen die helemaal opgaan in een (reli)groep dan is het soms moeilijk voor te stellen, maar in wezen is er van jou maar één exemplaar.

Maar 38 nog jonkie, maar weer een jaar minder te leven 😉 super gefeliciteerd en nog heeel veel jaren gewenst in alle gezondheid en vreugde van het leven.

Ik ben blij dat je op mijn blogpad kwam. En dat we af en toe terug de tijd in gaan, met spiderman als leidraad, maar vooral met onze jonge fantasie als kompas. Noem het en Don Quichote syndroom, ik noem het nooit volwassen willen worden (want dat is hetzelfde als doodgaan). Liefs, Daan

Dankje voor je aardige woorden, Daan. Is het niet grappig dat we vroeger opkeken naar bijvoorbeeld ouders en dat we dachten: die zijn volwassen. Nu ben ik ongeveer die leeftijd en ben ik nog steeds niet volwassen. Volgens mij is volwassenheid een fictie. En zo niet, dan doen we gewoon alsof dat zo is.

Reacties zijn gesloten.