Zodra ik weer eens in het bos loop of door de duinen struin, besef ik weer dat ik dat veel vaker moet doen. Dat ik minder tijd achter een monitor wil doorbrengen en meer met mijn kop in de wind wil lopen. Dat ik het fijn vind om een uurtje te wandelen.
Toch, als ik weer thuis aan het werk ben, dan lijken bos en duin ver weg. Een rondje door de stad lopen zorgt zelden voor een leeg hoofd, wel voor het koortsachtig ontwijken van fietsers, brommers en asociale taxi’s. Weinig rustgevend dus. Het Westerpark bij mij in de buurt biedt soelaas, maar je kunt er niet zo lekker dwalen dan in een bos, want toch wat klein.
Dus dit is een notitie voor mezelf om toch wat vaker mijn warme bureaustoel te verlaten, de trein in te springen om ergens buiten te gaan wandelen, zoals laatst in het bosgebied rond Bergen, waar Linda en ik deze fotoschuwe Schotse Hooglanders tegenkwamen…
…en onderweg een stukje kunst/totem/voodoo-constructie tegen boze geesten zagen staan:
Één reactie op “Even weg”
[…] Even weg […]