Bloggen omdat je het leuk vindt. Zonder je zorgen te maken over de statistieken, zonder na te denken over ‘je’ doelgroep. Zonder je zorgen te maken of het wel binnen je thema past. Toffer kan het niet.
Bloggen over bloggen doe ik tegenwoordig zo min mogelijk. Voordat je het weet ben je als een marathonloper die de hele tijd praat over hardlopen, maar ondertussen geen stap meer vooruit zet. Als je al een tijd bezig bent met online publiceren, moet je er niet meer te veel over nadenken, bloggen moet je gewoon doen.
Omdat ik donderdag 11 juli op de School voor Journalistiek weer gastcollege bloggen geef, zit ik er deze week toch weer over na te denken. Als ik in een sombere bui ben, dan vraag ik me af waar ik eigelijk voor blog. Wie leest al die posts nu eigenlijk? Het is zomer dus de bezoekerscijfers lopen terug: mensen liggen liever op de spreekwoordelijke barbecue dan dat ze achter een monitor stukken zitten te lezen.
Tumblr
En Tumblr, wat heeft dat eigenlijk voor zin? Een beetje met z’n allen plaatjes van anderen herbloggen….
Tumblr heeft zin als je zelf visuele dingen maakt: foto’s, ontwerpen of tekeningen. Als je veel volgers hebt die je werk herbloggen, kun je potentieel een groot publiek bereiken. Of daar dan vervolgens opdrachten uit voortvloeien is een tweede, maar ondertussen ben je jezelf goed aan het promoten.
Een jaar geleden begon ik een Tumblr mijzelf aan internationale stripnetwerken te voegen. In het Engels bloggen, beeldmateriaal van stripmakers onder de aandacht brengen. Dat soort dingen.
In de praktijk blijkt al snel dat veel Tumblr-gebruikers niet verder kijken dan hun dashboard en dus niet direct je blog bezoeken. Daarom is het belangrijk dat je iets publiceert op het moment dat veel van de mensen in je netwerk online zijn, anders missen ze het. Een beetje zo onhandig als de tijdlijn van Facebook.
Ik schrijf geregeld Engelstalige recensies voor de site van de American Book Center. Die wilde ik oorspronkelijk alleen op mijn Tumblr zetten maar toen bedacht ik: waarom eigenlijk een aparte Tumblr daarvoor aanmaken, ik kan die teksten net zo goed op mijn hoofdblog MichaelMinneboo.nl plaatsen. Engelstalige googlers komen er dan vanzelf. Waarom zou je niet meertalig bloggen op één blog?
En na een paar maanden bloggen op Tumblr is dat platform naar mijn mening toch niet gericht op lange teksten, maar lijkt Tumblr vooral gericht op het doorgeven van beeldmateriaal en geinige video’s. Om elkaar te inspireren of om voor jezelf een digitaal archief bij te houden.
Doelgroepen
En mooi beeldmateriaal bloggen kan eigenlijk ook gewoon op MM.nl. (De Tumblr-manier van bloggen heeft me in dat opzicht wel weer nieuwe ideeën gegeven voor dit blog.) Je kunt natuurlijk voor allerlei dingen een nieuw blog in het leven roepen, en niemand houdt je tegen om dat te doen, maar je kunt ook gewoon alles op één plek knallen.
Al heeft thematisch bloggen zo zijn voordelen: mensen weten wat ze op je blog kunnen verwachten en je bindt op die manier een vast groep geïnteresseerden aan je publicatieplek.
Soms kost thematisch bloggen ook bezoekers: sinds ik mijn focus vooral op het beeldverhaal heb gelegd en nog maar weinig persoonlijk blog, ben ik wat lezers kwijtgeraakt. Maar daar zijn anderen voor in de plaats gekomen, namelijk stripliefhebbers.
Potéto, potato…
Fun, fun, fun!
Waarom heb ik vandaag weer een paar posts op Tumblr gezet? Omdat ik er zin in had. Geen rekeninghoudend met het feit dat het prachtig weer is en er dus weinig mensen online zullen zijn. En als er dan een plaatje van me geherblogd of geliket wordt, vind ik dat erg leuk. Zo niet, dan niet. De lol zit hem vooral in het indrukken van de publish-knop. Zo simpel is het eigenlijk.
Lol hebben in het bloggen, dat is tegenwoordig mijn grootste drijfveer. Daarom ben ik met Spidey’s web begonnen een paar weken geleden. Bloggen an sich trok me niet meer zo, todat ik mezelf de vraag stelde waar ik nu eens echt over zou willen schrijven. Spider-Man was het antwoord. Als ik nooit meer een ander stuk online zou publiceren (los van mijn opdrachtwerk voor de VPRO Gids etc.) dan zou ik nog altijd over Spider-Man willen blijven schrijven.
Er is een bekend schrijverscredo: write what you know. Helemaal waar. En voeg daaraan toe: write what you love. Bingo. Je zit nooit meer om een onderwerp verlegen en je houdt altijd zin om te bloggen.
5 reacties op “De verleiding van het witte canvas 4”
Eigenlijk zijn daarvoor de categorieen in WordPress ook bedacht. En elke categoriepagina in WP heeft een eigen RSS feed. Dus een bepaald onderwerp van een blogger volgen is eigenlijk heel eenvoudig op die manier. Ook op het blog kun je dat heel specifiek gaan inzetten. Bijvoorbeeld door een homepage te maken waaruit je eerst moet kiezen wat je wilt gaan bekijken.
Tumblr is ook slechts 1 blog met heel veel subblogs eigenlijk. En 1 of meerdere van die subblogs ga je volgen. op Tumblr.com lopen alle talen door elkaar. Maar Tumblr heeft het mogelijk gemaakt specifieke sites te gaan volgen. Hetzelfde zou je met je eigen blog kunnen doen.
Ik heb heel veel lopen pingpongen met data. Met name Engels versus Nederlands. Echt een heel zuiver idee heb ik er niet over, het verandert ook steeds. Ook denk ik dat de boel nog volledig in de kinderschoenen staat. RSS is te gek maar nog niet doorgebroken. En Google wil het nu kapotmaken. Is bang van Google Reader omdat het zo vrij is. Ze willen net als Facebook G+ groot maken. Gaat ze niet lukken.
Maar goeds, het volgen van blogs blijft lastig. En nu met de smartphone is alles aan het verschuiven. Maar goeds, dat is het leuke van internet: alles verandert. Daarom het enige dat echt belangrijk is: de content. Valt me op dat iedereen op korte termijn denkt. Volgens mij zijn echt goede stukken over 5 jaar nog de moeite waard om te lezen. Ik ga alleen daarvoor. De rest is hap-snap werk. En bezoekersaantallen hebben ook weinig waarde. Het gaat om betrokkenheid en impact. Of ontroering, maar niet om aantallen.
We zitten weer aardig op één lijn, Marco. Dat pingpongen herken ik, ik ben ook wel aparte blogprojecten gestart, zoals Daily Webhead, maar uiteindelijk denk ik altijd weer: het kan ook allemaal gewoon op dit blog. Net wat je zegt: met WP kun je rss-naar categorieen instellen, dus in principe kan je alles met een WP blog doen. Toch brengen uitstapjes als Tumblr me wel vaak weer op nieuwe blogideeën, dus het blijft handig om af en toe een vers projectje te starten. Al is het alleen maar om je eigen blog te voeden met nieuwe ideeën.
Wat de eeuwigheidswaarde betreft…. Ja, daar heb je een punt. Sommige blogs hebben een lange houdbaarheidsdatum, als boeken zeg maar. Anderen schrijven meer over de waan van de dag. Als stripjournalist zit ik een beetje in het midden denk ik. Die snelle blogposts met striptips zijn kort houdbaar, de recensies wat langer en de interviews nog langer. Toch hou ik me niet heel erg met de toekomst bezig, maar dat is ook iets van de journalistiek, om met de waan van de dag bezig te zijn.
“Het gaat om betrokkenheid en impact. Of ontroering, maar niet om aantallen.”. Eens. Maar dat kunnen jij en ik ook zeggen omdat we geen adverteerders op onze site hebben die geilen op hoge bezoekcijfers en anders hun advertenties weer intrekken.
TV en radio hebben vaak ook alleen maar aandacht voor het laatste boek. Een jaar nadat iemand het boek geschreven heeft mag je er geen aandacht meer aan besteden. Dat is raar. Dat klopt niet. Sommige blogs doen dat helemaal niet. Ik geef evenveel om een boek van 10 jaar geleden als een nieuw boek.
Het ding is: het is marketing. Alleen het laatste aandacht geven is omdat dat laatste ding verkocht moet worden.
En ja, adverteerders kijken alleen naar hoge aantallen. Ik ga ook dingen weer verkopen online via Melodiefabriek.com. Aantallen zijn niet belangrijk, kopers wel. En bij 200 ben ik al erg tevreden en bij 300 rock ik de show. Ik hoef geen massapubliek.
Dat maakt bloggen inderdaad anders dan reguliere media: je kunt lekker schrijven over zaken die niet deze week uitkwamen, maar vorig jaar, tien jaar geleden of eerder. Op die manier zijn we ook bewakers van cultuur: mooie dingen worden zo niet vergeten.
Wat wil je precies gaan verkopen? Tracks?
Tracks, maar vooral geluidsets voor muzikanten. Dat deed ik een aantal jaren geleden ook actief. Dat is de eerste focus. Daarna tracks wellicht.