‘Hoe gaat het met je sabbatical?’ vroeg blogvriend Peter de Kock aan mij van de week toen we in de trein naar Middelburg zaten. ‘Ik ben benieuwd wanneer die sabbatical nu eindelijk begint!’ grapte ik serieus. Hard werken hoor, zo’n sabbatical. Iedere keer als je denkt dat je een paar dagen rustig op de bank kunt gaan zitten om je stapel Spider-Man-strips door te lezen, gebeurt er weer iets waardoor je van die bank af moet.
De belastingdienst snapt het begrip sabbatical niet, dus de administratie moet gedaan worden. Tussendoor klopte er opeens een potentiele nieuwe klant op de deur. Ga je die dan als freelancer weer wegsturen? Een lastige kwestie. Uiteindelijk ging de opdracht niet door, maar als dat wel het geval was geweest had ik hem waarschijnlijk met beide handen aangepakt. Het blijft moeilijk om als freelancer nee te zeggen tegen werk, ook al heb je jezelf pauze belooft.
Hetzelfde geldt voor persvoorstellingen van The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Risis. Dat zijn films die ik graag wil zien en dan blog ik er automatisch over. Bloggen is een activiteit die de grens tussen werk en hobby overschrijdt. Het voelt onnatuurlijk om niet te bloggen als ik daar zin in heb. Toch heeft een sabbatical pas echt zin als je van alle werkactiviteiten afziet. Maar dan nog is het lastig om rust te vinden.
De afgelopen weken ben ik zelden langer dan twee dagen op dezelfde plek geweest. Van Parijs tot Zwolle, van Amsterdam tot Middelburg. Het is overigens wel erg leuk om vrienden te bezoeken, daar niet van, maar ondertussen heb ik meer kilometers treinijzer onder mijn kont door laten glijden dan toen ik nog forensde.
Huizenjacht
Daarnaast zijn Linda en ik naarstig op zoek naar een nieuw huis, dus reizen we geregeld stad en dorp af om huizen te bezichtigen. Van de week waren we bijvoorbeeld nog in Zaandam en Wormerveer. In Wormerveer troffen we een bouwval aan waar de huidige bewoonster, een oma die naar een verzorgingstehuis verhuist en die maar al te graag wilde weten of we het tapijt en de zoldertrap wilden overnemen. Ik had met het oude vrouwtje en haar zoon te doen: de woningbouwvereniging had het pand laten verpauperen. De hele buurt stond op de lijst om gesloopt te worden, maar een zekere crisissituatie had alle plannen even stilgelegd. Aan de overkant van de wijk stond de toekomst te gloren: een brede straat vol met nieuwbouwwoningen waar ze met moeite bewoners voor konden vinden. Maar het droevigste was nog de vertegenwoordiger van de woningbouwvereniging. Een jochie dat zich nog maar net hoeft te scheren (en die te laat voor de afspraak was) en die duidelijk de indruk gaf dat het hem allemaal geen bal kon schelen. ‘Vindt u dit slecht onderhouden? U zou de andere huizen in deze buurt eens moeten zien, dan valt dit nog mee,’ zei hij tegen Linda, waar de huidige bewoonster naast stond. Op mij maakte deze makelaar in spe vooral de indruk te willen scoren. Huurders zijn geldkoeien, die moeten niet zeuren maar gewoon in krotten gaan wonen. Zoiets. Nee, bedankt jochie, verhuur je bouwval maar aan een andere sukkel.
Gelukkig vertrek ik maandag naar Utrecht waar ik een maand zal verblijven. Tussendoor moet ik geregeld naar Amsterdam om dingen te regelen, maar los daarvan hoop ik zoveel mogelijk binnen de stadsgrens te verblijven. Even geen gereis.
Toch, dingen gaan zelden zoals gepland. Of zoals mijn popgoeroe John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Het was mijn intentie om nieuwe dingen te gaan ontdekken in mijn vrije tijd. Om boeken te lezen die ik altijd al heb willen lezen, muziekstukken te horen waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat lukt me deels: de Negende van Beethoven heb ik aandachtig geluisterd, maar De Avonden van Reve heb ik na twintig bladzijden lezen weer in de kast gezet. Ik hoef niet meer te lezen voor mijn Nederlandse literatuurlijst en ik besteed mijn tijd liever aan minder saaie boeken. Het leuke aan mijn vakantie-adres is dat de werkkamer vol staat met interessant leesvoer. In principe zou ik een paar jaar in deze kamer kunnen doorbrengen.
Maar tot mijn eigen verbazing ben ik juist de nostalgische weg ingeslagen: ik lees meer Spider-Man-comics dan ooit; YouTube staat vol met interessante documentaires over Star Wars, Knight Rider en Prince, maar ook afleveringen van tekenfilmseries waar ik als kind naar keek. Allemaal zaken uit mijn jeugd waar dankzij deze video’s nieuw licht op geschenen wordt. Misschien is het ook een soort kracht putten uit de inspiratiebronnen van het verleden, om zo frisse moed op te doen voor de toekomst.
9 reacties op “Een sabbatical is hard werken”
Joehoe, alweer een illusie die in rook op gaat. Dacht ik toch echt dat een sabbatical een soort van langdurig vakantiegevoel was. Veel succes met jullie zoektocht naar een passend huis.
@Peter: Misschien doe ik het wel fout hoor die sabbatical 🙂
@Michael: afgaand op dat dagje dat ik vorige week live getuige was van jouw sabbatical kan ik zeggen dat je het uitmuntend doet 🙂
🙂
Lees De Avonden als een zwarte komedie, want dat is het (onder andere). En zonder de plaatjes van Dick Matena, want, hoe knap ook, ze leiden alleen maar af.
Intussen succes met je huizenjacht. Daar kun je inderdaad wel een jaar voor uittrekken.
Hey Pieter, ik ben geen fan van die literatuurverstrippingen van Matena, dus je zult me niet snel betrappen op het lezen daarvan. Ik hoop dat het vinden van een huis wel korter dan een jaar gaat duren, maar met al die stomme regeltjes die ze in Den Haag bedenken om ‘scheefhuren’ tegen te gaan, zit de woningmarkt nog vaster dan zou moeten. Iemand moet die Donner alsnog flink spanken want hij heeft er een potje van gemaakt. Logisch dat zo’n iemand zo vaak minister in Nederland kan zijn.
Voor een echte sabbatical moet je eigenlijk onbereikbaar zijn, al begrijp ik dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Misschien is even niet bloggen juist wel de beste remedie: hoe leuk ook, het kan soms toch voelen als een soort verplichting. En vooral jammer voor ons, want hoe houden we dan contact met de sabbatsman? 🙂
Wat ik me verder afvroeg: als je wél naar de voorpremière van Batman gaat, waarom schrijf je dáár dan geen blog over? Ik kan niks met de vooringenomen reviews in de publieksmedia, dus had graag jouw mening gelezen.
Onbereikbaarheid is onmogelijk op dit moment, daarvoor moeten Linda en ik te veel regelen met de huizenjacht en andere zaken en zo. Niet bloggen gaat me beter af, ik vind het eigenlijk best lekker om even niet met online gebeuren bezig te zijn. Daarom ook geen recensie over The Dark Knight. Maar als we weer eens koffie doen wil ik best vertellen wat ik van de film vond – live recensie 🙂
Goed idee! Check je mail… Oei, out-of-office reply! 😉