Categorieën
Film

Film A-Z: I

Na een pauze van een paar weken gaan we weer vrolijk verder met mijn Film ABC. Vanaf vandaag wel elke twee weken. De volgende aflevering kun je dus 21 mei verwachten. Meer eerst vandaag mijn favoriete films die beginnen met de letter i.

I am Not There (Todd Haynes, 2007)


Todd Haynes liet vijf acteurs en een actrice kruipen in de huid van Dylan en ieder beeldt een ander facet van hem uit. Het elfjarige zwarte jongetje Marcus Carl Franklin staat voor de Woody Guthrie-Dylan. Christian – Batman – Bale speelt de folksinger Dylan uit het begin van de jaren zestig in Greenwich Village en de Dylan die zich later bekeert tot het christendom. Ben Whishaw – die voortdurend de camera toespreekt in korte intermezzo’s – is Dylan als poëet, geïnspireerd door Arthur Rimbaud. Richard Gere speelt Dylan als Billy The Kid, een ondergedoken misdadiger die de rest van de wereld heeft laten denken dat hij dood is. Heath Ledger speelt zijn een-na-laatste rol als de acteur die Dylan vertolkt in een biopic.

Maar de meest gelijkende Dylan van het stel is Cate Blanchett. Zij zet de Dylan neer die we kennen uit de documentaire Don’t Look Back. I Am Not There is een mooi filmisch experiment vol met verwijzingen naar multimediale afspiegelingen van het imago van Dylan. Een cinematografische mozaïek. Een aanrader voor de Dylan-liefhebber en voor de fan van interessante films.

Imagine: John Lennon (Andrew Solt, 1988)
Een van de mooiste documentaires die ik zag over een popartiest. Natuurlijk was Lennon meer dan alleen een zanger en liedjesschrijver. Hij was ook politiek actief. Met slogans als ‘Give peace a chance’ en ‘War is over (If you want it)’ was hij een twitteraar avant la lettre.

In Imagine wordt een beeld geschetst van deze veelzijdige man. In een scène zien we zijn barmhartige kant als hij het gesprek aan gaat met een zwervende jongen die voor zijn huis bivakkeert. Een ware gelovige in de woorden van Lennon en McCartney die de muziek van de Beatles haast als gospel ervaart. Lennon probeert hem uit te leggen dat hij gewoon een liedjesmaker is en dat zijn songs over zijn eigen leven gaan. Daarna nodigt hij de jongen uit aan tafel.

In een andere scène zien we de duistere kant van Lennon: ongeduldig snauwt hij een technicus af in de studio omdat deze niet het juiste deel van de song weet te vinden waarvan Lennon en producent Phil Spector de achtergrondkoortjes proberen in te zingen. Ironisch dat hij kwaad wordt bij een nummer waarin Lennon zijn liefde voor Yoko bezingt.

In Bruges (Martin McDonagh, 2008)
In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing. Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes. Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

In Bruges is theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf. De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door Farrells vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.

Interview with the Vampire (Neil Jordan, 1994)


Ik hou van vampierfilms. Dracula en varianten: ik krijg er nooit genoeg van. Deze film vind ik dan ook een zeer aardige vampierfilm. Het verhaal komt van de boeken van Anne Rice, waarvan Interview with the Vampire in 1976 de eerste was in de reeks The Vampire Chronicles. Tom Cruise speelt met stijl de rol van de uiterst verdorven, maar charismatische vampier Lestat die Louis, gespeeld door Brad Pitt, in een vampier verandert en veroordeelt tot een verdoemd bestaan. Hoewel Tom Cruise in deze film duidelijk toont dat hij toch echt kan acteren, is Kirsten Dunst de ster in deze film. Ze wordt als jong meisje door Louis in een vampier veranderd en speelt de rol van bloeddorstig kind met verve. Ze was toen slechts 11 jaar.

De film van Neil Jordan is heel andere koek dan die flauwe tienerversies van de ondoden die we tegenwoordig krijgen voorgeschoteld. Films als Twilight en tv-series als Vampire Diaries kunnen mij niet bekoren.

Iron Man (Jon Favreau, 2008)


Iron Man
is een vermakelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. Een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Dit komt wellicht omdat de held in kwestie dit keer geen zoekende tiener is of een getraumatiseerde miljonair, maar een succesvolle zakenman die ontdekt dat hij een verplichting heeft aan de wereld om zijn kennis van techniek ten goede in te zetten.

Het kloppende hart van de film is acteur Robert Downey Jr. – een prachtige acteur die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier gestalte geeft, maar de eigenzinnige playboy/uitvinder tegelijkertijd een nuchterheid meegeeft en daarmee geloofwaardigheid mee. Over Iron Man 2 die recent uitkwam ben ik een stuk minder te spreken.

De volgende Film A-Z is dus op vrijdag 21 mei. Voel je vrij om in de comments je eigen favoriete i-films te noemen en te vertellen waarom je die films zo goed vindt.

Door Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

18 reacties op “Film A-Z: I”

Lastig om sommige titels te duiden. De oorspronkelijke titel, de engelstalige variant of de nederlandse variant.
Een van mijn favoriete films blijkt uit mijn geboortejaar afkomstig:

Il Buono, Il Brutto, Il Cattivo. / The Good, The Bad And The Ugly
Jaar:1966

De film lijkt wel een stripboek van Blueberry. Zal je vast aanspreken.

Peter

Ik hanteer over het algemeen de Engelse versie van buitenlandse titels. The Good, The Bad and The Ugly ken ik inderdaad en vind ik een fijne film. Ik heb hem behandeld bij de G van mijn Film A-Z. 🙂

Into the Wild! Geweldige verhaal, mooi verfilmd en de soundtrack van (één van mijn helden) Eddie Vedder (overigens voor de Dylan-fan in jou wel een leuke download denk ik). In het jaar dat There Will Be Blood en No Country For Old Men Oscars wonnen vond ik dit toch echt de beste film, gewoon, omdat het verhaal je echt raakt. Binnenkort maar eens opnieuw kijken. En als Pixar-nerd wil ik ook graag even The Incredibles roepen. Leuk lijstje weer trouwens 🙂

Geen Indiana Jones?

Indiana Jones is officieel geen filmtitel. En ik denk ook niet dat hij erin komt. Bepaalde films koester ik wel uit nostalgische redenen, waaronder de Indiana Jones-reeks. Let wel: de eerst drie films. Die vierde van een paar jaar terug vond ik verschrikkelijk. Toch zullen er niet veel van in deze top voor gaan komen. Ik heb Beverly Hills Cop bijvoorbeeld ook overgeslagen bij de B.

In to the Wild is inderdaad een bijzonder verhaal. Mooie muziek ook.

Indiana Jones was alleen geen filmtitel bij deel één, die officieel gewoon Raiders of the Lost Ark heet. De andere delen hebben officieel gewoon Indiana Jones in de titel staan.

Into the wild heb ik nog altijd niet gezien, maar het boek wist me in ieder geval nét niet genoeg te boeien om het uit te lezen ondanks dat het een mooi verhaal is.

Kate Blanchett als in Cate? Wel echt te grappig dat zij een goede Dylan kan spelen als enige vrouw zijnde!
Ik heb bij de ‘I’ eigenlijk geen echt indrukwekkende films. Behalve dan misschien ‘The Invasion’, gebaseerd op ‘Invasion of the Body Snatchers’.

Verdomd, het is inderdaad Cate. Zat zeker aan Winslet te denken. Al vind ik met een K eigenlijk mooier, dat allitereert beter. Wat Body Snatchers betreft gaat mijn voorkeur uit naar het origineel al vond ik The Invasion volgens mij ook lang niet slecht. Goede tips!

oh dat moment in Interview with the vampire dat kirsten dunst en haar moeder in een hoopje as veranderen… dat vond ik toen zo zielig! volgens mij zit christian slater daar ook in, als interviewer. Verder weet ik ook echt niets met de I….

Inderdaad, Christian Slater zit er ook in. Tegenwoordig zie je hem nog wel eens op de achtergrond voorbij schuiven in films, maar vroeger heeft hij toch wel een paar leuke dingen gedaan. Pump up the volume bijvoorbeeld. Robin Hood: Prince of Thieves en True Romance niet te vergeten. Jammer eigenlijk dat hij gaan A-rollen meer speelt.

Af en toe vraag ik me wel eens af of je sommige films noemt omdat ze afwijken van de platgelopen paden. In mijn beleving is een goede film er één die je elk moment van de dag op kant zetten om te kijken, al is het maar voor een paar luttele minuten. Vallen de eerste twee daar echt onder voor jou? Misschien komt het omdat ik niets heb met Dylan en Lennon hoor. Maar ik heb het natuurlijk eens met ‘In Brugges’ en ‘Iron Man’.

Sommige films vind ik inderdaad fijn omdat ze ons iets anders voorschotelen dan de platgelopen paden, dat is waar, en die films verdienen mijns inziens extra aandacht. Maar ik noem hier niet de titels om ze alleen maar te noemen. Ik geef toe: ik hoef niet iedere dag Imagine op te zetten, maar het uitgangspunt van mijn selectie is dan ook: “Het is een lijst met films die me ooit bijzonder geraakt of vermaakt hebben. Films die ik in mijn jeugd zag en me nooit meer hebben losgelaten en films van recentere datum die op aangename wijze door mijn hoofd spoken. Films kortom, die ik voor altijd met me meedraag en meerdere malen kan zien. Films die ik je graag wil aanraden.”

Gelukkig, vrijdag is weer vrijdag met het film ABC van Michael. Mijn filmbijdrage is vandaag “In the name of the father’. Een film over de Guilford four die door een falend rechtssysteem ten onrechte de gevangenis in gaan en moeten opdraaien voor een IRA aanslag op een pub. Een film met prachtige muziek ook en momenten van ontroering en ook boosheid en verontwaardiging. Indrukwekkend acteerwerk ook van onder andere Daniel Day-Lewis, Pete Postlethwaite en Emma Thompson. De film heeft nog behoorlijk wat actualiteitswaarde omdat rechterlijke dwalingen met regelmaat in het nieuws komen en omdat vanwege de angst voor terrorisme het maar de vraag is of inderdaad iedereen onschuldig is tot het tegendeel is bewezen.

Je omschrijft In Burges mooi. Ben het grotendeels met je eens; is ook een van mijn favorieten. Wil nog wel toevoegen dat de hoge kwaliteit naar mijn mening met name komt door de rol van Ralph Fiennes, maar vooral die van de in Nederland onbekende Brendan Gleeson (Ken). Die man speelt zo ongelofelijk goed. Hij is hard (het is tenslotte een killer), maar tegelijkertijd komisch en gevoelig. De vaderlijke rol die hij op zich neemt mbt Ray is aandoenlijk en uiteindelijk zeer aangrijpend. Hij steelt de show.

Voorts voor mij nog deze i’s:
Inglorious Basterds (2009) en Invasion of the Body Snatchers (1978)

Ik heb erg genoten van Inglorious Bastards. Ik zag deze film twee maanden geleden in Cinema de Melkweg, onderdeel van het filmprogramma De Beste tien van Schokkend Nieuws (waarbij dus de beste tien films van het afgelopen jaar werden getoond.) Ik vond het wel een heel volle film: na die
2 1/2 uur had ik mijn buikje wel weer even vol van Tarantino. Maar die ga ik zeker nog wel eens kijken over een tijdje.

Invasion of the Body Snatchers, ja met Donald Sutherland. Boeiende flick inderdaad.

Brendan Gleeson is inderdaad één van die acteurs die hier vrij onbekend is (nouja, als je zegt “die gast in Harry Potter met dat rare oog misschien..) maar het tegenovergestelde zou moeten zijn. Desondanks heb ik In Brugges nog steeds niet gezien.

Basterds eveneens niet overigens, ondanks de lovende kritieken. Maar ik ben niet echt pró Tarantino eigenlijk. Die vent is me te “moet je mij eens excentriek zien doen” in zijn films. Alles moet té nadrukkelijk net even anders. Niet zo “mijn ding”.

Okay, okay. De ‘I’ is niet een echte film letter. Komende vrijdag gaan wij een mattie hebben, ik zweer je!

Reacties zijn gesloten.